Δύο Ποιητικές Δημιουργίες για Μεγάλους

Επειδή σ’ αυτό το Blog επιχειρούμε να συγκεντρώσουμε ένα μέρος από το έργο μας,  σκεφτήκαμε να παρεκκλίνουμε κάποιες πολύ λίγες φορές  από το καθαρά μουσικοπαιδαγωγικό περιεχόμενο των αναρτήσεων μας,  παρουσιάζοντας και ποιητικά μας δημιουργήματα για μεγάλους.(Εξάλλου η ποίηση δεν είναι η μουσική των λέξεων;)  Έτσι σήμερα αναγράφουμε εδώ το ανέκδοτο ποίημα μας με τίτλο: “Θα προχωρήσω μόνος μες το άπειρο”.

 

ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΜΟΝΟΣ ΜΕΣ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

 

Θα προχωρήσω μόνος μες το άπειρο

εδώ δεν ωφελεί άλλο να μείνω!

Με ένα μέσο άυλο, διάπυρο 

θα φεύγω από τη γη κι όλο θα φθίνω!

 

Θα δέσω γαλαξίες στο ζωνάρι μου

θα κάνω κομπολόι όλα τ’ άστρα

θα ψάξω να’ βρω μόνος το φεγγάρι μου

να ζω εγώ δεν ήξερα σε κάστρα.

 

Ήξερα το τραγούδι να στοχάζομαι

και λεύτερος να κρένω τα λουλούδια,

απόψε γη μου σκλάβος δε σ’ ασπάζομαι

φεύγω και πάω να ‘βρω τ’ αγγελούδια!

 

 

 

Ακολουθεί ένα ακόμη ποιητικό σχεδίασμα,

από την ποιητική μας  συλλογή, “Σταγόνες Ελπίδας”

 

 

Όταν σβήνουν τα φώτα, οι μεγάλες ψυχές ανάβουν 

τα δικά τους “φανάρια”.

Βαδίζουν αγέρωχα, εκεί που οι άλλοι

τρεκλίζουν.

Έχουν το δικό τους “ήλιο”, τη δική τους

 προσωπικότητα να “φωτίζει”.

 

Όταν οι καιροί είναι δύσκολοι, μπορεί οι άλλοι

να χάνονται,

ψάχνοντας εδώ κι εκεί ,

ζητώντας έναν “οδηγό”,

ένα στήριγμα.

Μα τότε αυτοί που σώπαιναν χρόνια

και χρόνια,

κι ήταν ξεχασμένοι

κι “ανύπαρκτοι” λες για τους άλλους,

τους καιροσκόπους,

να που δίνουν τα χέρια τους , τα μάτια τους,

το μυαλό τους, τη ζωή τους.

 

 

Όταν σβήνουν τα φώτα, οι μεγάλες ψυχές,

ανάβουν τα δικά τους “φανάρια”.

Οι μεγάλες ψυχές που στους εύκολους καιρούς,

χάνονται κάτω από το βάρος των άλλων,

τότε γίνονται “οδηγοί” και σωτήρες,

γίνονται ένα με την ιστορία  που δεν θα γράψει ποτέ γι’ αυτούς!