Οι τολμηροί μαθητές και ο κακός “Σχολεικράτης”
Μια ακόμα ιστορία γραμμένη στη “γλώσσα” των λίγων λέξεων και των πολλών νοημάτων! Την ποίηση, τον έμμετρο λόγο δηλαδή, που είναι η “σύντροφος” της μελωδίας, στα τραγούδια.
Ο “Σχολεικράτης” ήτανε
άρχοντας με σκληρή καρδιά.
Θύμωνε όταν ζωγραφιές
ωραίες φτιάχναν τα παιδιά!
Γι’ αυτό στη μία ακριβώς
μες στα σχολεία μπαίνανε
στρατιώτες του, κι απ’ τα παιδιά,
τις ζωγραφιές τους πέρνανε.
Τις διαφορές φοβότανε
καθώς και την “Ανόμοια!”
Γι ‘αυτό είχε νόμο: “τα παιδιά
να σκέφτονται όλα όμοια!”
Η άλλη που τον τρόμαζε
κι ήθελε να συλλάβει,
η “Φαντασία” ήτανε…
κι έτσι ένα κρύο βράδυ,
διατάζει μες τη φυλακή,
εκεί στην υγρασία,
να κλείσουν την “Ανόμοια”
δίπλα στη “Φαντασία!”
“Ο ‘Σχολεικράτης” σας μιλά!
Αρέσει δεν αρέσει,
το διαφορετικό εδώ,
καμιά δεν έχει θέση”.
“Κι όσο για κείνη που φτερά
λένε πως σ’ όλους βάζει,
τη “Φαντασία” εννοώ,
πολύ με νευριάζει!”
“Γι αυτό κι εγώ στη φυλακή
εκεί θα τις κρατήσω
και τα μυαλά τα παιδικά
μ’ αχρηστα θα γεμίσω!”
Αγάπη και χαμόγελα,
χρώματα και φιλία
δεν “ζούσαν” δεν “ανέπνεαν”
στις φυλακές σχολεία!
Χάσαν το γέλιο οι μαθητές!
ήταν απελπισμένοι!
Ώσπου ιδέα ο δάσκαλος
ο κυρ-Λευτέρης φέρνει.
“Βοήθεια ας ζητήσουμε
από την “Τόλμη” τώρα!
Φίλη μας είναι βρε παιδιά,
πάμε μη χάνουμε ώρα”.
Πήγαν, την “Τόλμη” βρήκανε.
Τους λέει: “Για να νικάτε,
το φόβο θάρρος κάνετε!
Εμπρός λοιπόν, τραβάτε!”
Και να, στη φυλακή μπροστά
φτάνουν, και μέσα μπαίνουν.
μπαλόνια, ντέφια στους φρουρούς
και γλειφιτζούρια φέρνουν!
Λύνοντας την “Ανόμοια”
εκείνη τους κοιτάει
με μάτια ολοζώντανα
και να που τους ρωτάει:
“Είναι μαζί σας ο Μηνάς
ο Αχμέτ και η Λουτσία;
Κι ο Πάμπλο και η Άννικα,
ο Κέβι, η Ασπασία;”
“Ακόμα ο καθένας σας
έχει δική του σκέψη
ή ο “Σχολεικράτης” πέτυχε
στα όμοια να σας στρέψει;”
Τη “Φαντασία” ύστερα
βγάλαν απ’ τα δεσμά της
κι ελεύθερη εκείνη πια,
έλεγε στα παιδιά της:
“Οι ονειροπολήσεις μας
που ”παίζαμε” ωραία,
εδώ μέσα στη φυλακή
μου κάνανε παρέα”.
“Μήπως και κάποιοι από σας
στις αλλαγές τρομάζουν;
Αν είναι αυτές για τo καλό
μπράβο σ’ αυτούς που αλλάζουν!”
Ο κυρ-Λευτέρης έβλεπε,
άκουγε, δε μιλούσε.
Μόνο σκεφτόταν πως πολύ
κάθε παιδί αγαπούσε!
Κι οι μαθητές γυρίσανε
και πάλι στα σχολεία.
Μαζί τους η “Ανόμοια”,
μαζί κι “Φαντασία”.
Μα κλείσανε καλά του νου
και της ψυχής τις “πύλες”,
να μην τους “κλέψει” ο άρχοντας
ξανά τις δυο τους φίλες.
Ο “Σχολεικράτης είναι η κακή πλευρά των εκπαιδευτικών συστημάτων όλου του κόσμου , όταν αυτά δεν “διαποτίζονται”από την πραγματική φιλοσοφία του ανθρωπισμού, στην πράξη. Στην έμμετρη αυτή ιστορία ο “Σχολεικράτης” αντιπαθεί την Άνόμοια” και τη “Φαντασία” και γι’ αυτό τις διώκει!
Είναι η πλευρά των εκπαιδευτικών συστημάτων που θέλει τα παιδιά να εκπαιδεύονται όλα, με τον ίδιο τρόπο, με σκοπό να μην αμφισβητούν τίποτα. Δεν ενδιαφέρει αν υποφέρουν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η “ένταξη” σε ένα υποχρεωτικό σύστημα εκπαίδευσης, έτσι που ο καθένας να προσαρμόζεται και να αποκτά κοινή σκέψη, κοινά “θέλω”, κοινά “πιστεύω” και να αποδέχεται κοινές-αμφιβόλου βαρύτητας αξίες.
Βασική επιδίωξη της μη ανθρωπιστικής παιδείας που αντιπροσωπεύει ο “κακός Σχολεικράτης” , είναι η ομοιομορφία! Η ανομοιμορφία βλάπτει το σύστημα. Γι’ αυτό και η “Ανόμοια” στην ιστορία μας, διώκεται, φυλακίζεται. Η επιδίωξη της ομοιομορφίας βρίσκεται απέναντι από το σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ανοχή στο διαφορετικό.
Την άλλη που μάχεται θανάσιμα ο “Σχολεικράτης”, είναι τη δημιουργική, τη θετική φαντασία. Κι αυτή “ζει” 9 με 10 χρόνια. Μετά τα παιδιά μαθαίνουν να πορεύονται χωρίς αυτήν, ο κακός “Σχολεικράτης”, τους την “κλέβει!” Μαζί με τη φαντασία “κλέβει” από τα παιδιά τον πόθο, τη θέληση για αλλαγές, για ανατροπές υπέρ των ανθρώπων.
Όπως γράφει ο Ντύερ: “Το παιδί που ενθαρρύνεται στη θετική φαντασία θα φοβάται πολύ λιγότερο απ’ ότι το παιδί που απέχει από αυτή τη δραστηριότητα”.
Ο “Σχολεικράτης” μάχεται ακόμα τους οραματισμούςκαι τις ονειροπολήσεις εκείνες που μέσα τους έχουν την επιθυμία να δούμε να συμβαίνουν διαφορετικά πράγματα γύρω μας.
Δεν λένε την αλήθεια τα εκπαιδευτικά συστήματα όταν διατυμπανίζουν την αξία της αποκλίνουσας, της δημιουργικής σκέψης. Απεναντίας , όλος ο “βίος και η πολιτεία τους”, δείχνουν να προωθούν την σύγκλιση προς κάτι κοινό που εξυπηρετεί τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που κομμάτι τους είναι τα εκπαιδευτικά συστήματα των λαών.
Να όμως που εκπαιδευτικοί όπως ο κύριος Λευτέρης στην ιστορία μας – και ευτυχώς τέτοιοι εκπαιδευτικοί υπάρχουν πολλοί- έρχονται να αντιπαλέψουν τον “Σχολεικράτη” και να αγκαλιάσουν τα παιδιά με τα “φτερά” της αγάπης!
Όπως στην ιστορία μας, έτσι και στην πραγματικότητα, τέτοιες ανατροπές συμβαίνουν συχνά. Συμβαίνουν όμως σε εκείνες τις σχολικές τάξεις όπου συναντάμε φωτισμένους παιδαγωγούς όπως ο “κύριος Λευτέρης”, που εμπνέουν τους μαθητές τους.
Οι ρόλοι που προκύπτουν στο πλαίσιο της δραματοποίησης αυτής της έμμετρης ιστορίας, είναι: του “Σχολεικράτη”, των μαθητών, των στρατιωτών, του δασκάλου κυρ- Λευτέρη (ή της δασκάλας κυρίας Ελευθερίας), της “Τόλμης”, της “Ανόμοιας”, της “Φαντασίας”, των φρουρών της φυλακής.
