Η αγάπη για τη μουσική διδάσκεται!
Η μουσική είναι πράγματι μια τέχνη. Επομένως, μπορεί κάποιος να τη διδαχτεί. Κι’ όταν τη διδαχτεί θα γίνει «τεχνίτης» της μουσικής. Αρκεί όμως να είναι κανείς «τεχνίτης» της μουσικής; Βέβαια και δεν αρκεί. Οι άνθρωποι της τέχνης της μουσικής, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος, πρέπει να «δουλέψει» για την πνευματική και τη συναισθηματική του καλλιέργεια. Πρέπει ακόμη να είναι σε θέση να εμπνέει τους άλλους και να μοιράζεται μαζί τους την αγάπη για τη μουσική.
Ποια μουσική όμως; Εκείνη βέβαια που στο κέντρο του ενδιαφέροντος της , βάζει την πραγμάτωση και την «υποστήριξη» (κοινωνική, ψυχολογική, πνευματική), του κάθε ανθρώπου, χωρίς διακρίσεις.
Επειδή η αγάπη για τη μουσική διδάσκεται, ο δάσκαλος αυτής της αγάπης, ο δάσκαλος της μουσικής δηλαδή, πρέπει να είναι γεμάτος αγάπη για την τέχνη του, γεμάτος αγάπη όμως και για τους ανθρώπους.
Είναι ευτυχείς εκείνοι οι μαθητές της μουσικής , που βρίσκονται δίπλα σε δασκάλους που αγαπούν την τέχνη τους, όχι γιατί σώνει και καλά τους αποδίδει υλικά οφέλη, αλλά γιατί την έχουν συνδέσει με την αγάπη και το ενδιαφέρον προς τους άλλους.
Η αληθινή αξία στη διδασκαλία της μουσικής , βρίσκεται εκεί όπου ο δάσκαλος γνωρίζει και εφαρμόζει τρόπους με τους οποίους καταφέρνει να τονώσει εκείνες τις ατομικές ιδιότητες των μαθητών, που τους βοηθούν να αναπτύξουν πολύπλευρα την προσωπικότητα τους, και δεν έχουν καμιά σχέση με τη στείρα μετάδοση μουσικών γνώσεων.
Επειδή, όπως γράφει ο Έριχ Φρομ, «η αγάπη είναι παιδί της λευτεριάς , ποτέ της κυριαρχίας», ο δάσκαλος της μουσικής ,όπως και κάθε δάσκαλος, φροντίζει ώστε οι σχέσεις με τους μαθητές του , κάθε ηλικίας, να είναι σχέσεις συνεργασίας και αμοιβαίου σεβασμού.
Το όφελος της «βαθιάς» μάθησης βρίσκεται εκεί όπου ο δάσκαλος συνειδητοποιεί πως, συχνά, μαθαίνει από τους μαθητές του. Γιατί κάθε δάσκαλος είναι και μαθητής. Κάθε μαθητής και δάσκαλος.
Στην τέχνη της αγάπης για τη μουσική, η επιμονή στη μελέτη, η συγκέντρωση στο «στόχο» που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ και η υπομονή, είναι προτερήματα.
Τα πρώτα «μαθήματα» αγάπης για τη μουσική τα παίρνει ο άνθρωπος όταν είναι ακόμη έμβρυο. «Δασκάλα» είναι τότε η μητέρα που του τραγουδά απαλά και γλυκά. Αυτή η πρώτη επαφή με τη μουσική, είναι πολύ καθοριστική για τη μετέπειτα συναισθηματική ισορροπία του ατόμου.
Από κει και πέρα είναι γεγονός πως η συνάντηση με την μουσική στην πρώιμη παιδιή ηλικία έχει μεγάλη αξία για την αγάπη στη μουσική.
Γι’ αυτό θα τονίσουμε εδώ τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζουν τα «Μαθήματα Μουσικής Προπαιδείας – Μουσικής Ευαισθητοποίησης», όταν βιώνονται αβίαστα και μεθοδικά από προνήπια και νήπια. Αυτή πράγματι είναι μια πολύ κρίσιμη ηλικιακή περίοδος στη διάρκεια της οποίας , η αγάπη για τη μουσική, μπορεί να εγκαθιδρυθεί ή αντίθετα να λειτουργήσει έτσι που ο άνθρωπος να παραμείνει – ίσως για πάντα- μακριά από την ευτυχία που δίνει η ενασχόληση με τη μουσική.
Μα οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες για να γνωρίσει κανείς και να αγαπήσει τη μουσική, ευτυχώς δεν σταματούν ποτέ. Σε μεγαλύτερες ηλικίες, δάσκαλος της αγάπης στη μουσική μπορεί να γίνει ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός μας!
Βέβαια σε αυτό θα μας βοηθήσει η προσωπική μελέτη , ή καλύτερα μια μέθοδος «εξερεύνησης» της μουσικής. Η «εξερεύνηση» της μουσικής όμως , αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν στο κέντρο της έχει την ποιοτική επικοινωνία με τους άλλους.
Ο καλλιτέχνης, καθένας μας δηλαδή, που «ανοίγεται» προς τον άνθρωπο, είναι από κείνους που αγαπούν τους άλλους επειδή αγαπούν και τον εαυτό τους, χωρίς τις αρνητικές οπτικές του εγωισμού. Επειδή όμως αγαπούν και την τέχνη της μουσικής, έχουν τις προϋποθέσεις αλλά και τη θέληση να μοιραστούν με τους άλλους αυτή την όμορφη αγάπη.
Όπως και να’ χει η γνώση της οπτικής, ότι «η αγάπη για τη μουσική διδάσκεται», μας βοηθά να δούμε τη μουσική από μια «ανοιχτή» ανθρωπιστική διάσταση. Τη διάσταση που συνδέεται και με την «τέχνη της αγάπης» που έχει να κάνει με την ευτυχία , την ψυχική ισορροπία και την ανθρωπιά.
Χωρίς αγάπη δεν υπάρχει κίνητρο… κι αυτό ισχύει για κάθε σχέση και δράση στη ζωή.
