Μια φορά κι έναν καιρό… στη Λαγουδοχώρα (Ένα παραμύθι με θέμα τη Συναισθηματική Μάθηση)
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ… ΣΤΗ ΛΑΓΟΥΔΟΧΩΡΑ (Ένα παραμύθι, με θέμα τη Συναισθηματικη Μάθηση)
Λαγουδάκι:
Για να μου δώσεις συμβουλές
Γέρο -λαγέ ήρθα εδώ
και τόση ώρα σου μιλώ
αντί να παίζω, να πηδώ.
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Σ’ ακούω, πες τα και θα δεις
θα ξαλαφρώσει η ψυχή…
ίσως και λύση να βρεθεί!
κι αν πρέπει , πες τα απ’ την αρχή.
Λαγουδάκι:
Στο ξαναλέω… συμβουλές
ήρθα να πάρω από δω.
Πες κάτι… μόνο εγώ μιλώ!
Κουράστηκα να μην πηδώ!
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Μεγάλη δείχνω προσοχή
αν και καρότα μασουλώ!
Μιλώντας σκέφτεσαι λαγέ…
κι αυτό συχνά είναι καλό!
Λαγουδάκι:
Για να μου δίνεις συμβουλές
Γέρο-λαγέ, έρχομαι εδώ
κι όταν εσύ μ’ ακούς”σοφά”
με βοηθάς λύσεις να βρω.
-Παππού, άσε με να μείνω ακόμη λίγο. Μ’ αρέσει όταν μ’ ακούς. Μ’ αρέσει κι όταν μου μιλάς, κι όταν συζητάμε, κι όταν μου λες ιστορίες. Πες μου πάλι εκείνη με “το λουλούδι που φοβόταν τα λάθη του”. Έλα παππού, σε παρακαλώ!
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Καλά λοιπόν…
Μια φορά κι έναν καιρό, μέσα στον ανθισμένο κάμπο ήταν ένα λουλούδι που ήθελε να τα κάνει όλα σωστά. Σε κάθε του λάθος μελαγχωλούσε, στενοχωριόταν, θύμωνε, φοβόταν! Ώσπου μια μέρα φύτρωσε δίπλα του ένα άλλο λουλούδι. Ένα λουλούδι ποιητής, ένα σοφό λουλούδι. Εκείνο, είδε το φοβισμένο λουλούδι και του είπε τραγουδώντας:
Μες το “παιχνίδι” της ζωής
υπάρχουν και τα λάθη
κι όποιος τα εμπιστεύεται
κάτι απ’ αυτά θα μάθει.
Κάποια λουλούδια νιώθουνε
σύχνα μελαγχολία
κι’ είναι γιατί το τέλειο
ψάχνουνε με μανία.
Και να το άγχος που’ ρχεται
και φόβους χίλιους φέρνει
την ώρα που ο ήρεμος
καλά τα καταφέρνει.
Μες το παιχνίδι της ζωής
υπάρχουν και τα λάθη
κι όποιος τα εμπιστεύεται
έχει απ’ αυτά να μάθει.
Κατάλαβες τώρα μικρό σκεφτικό λουλούδι;
Λαγουδάκι:
Χώρισαν οι γονείς μου!
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Σε προσέχουν όμως! Σ’ αγαπούν και οι δύο!
Λαγουδάκι:
Νομίζω.
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Οι γονείς σου είναι καλοί γονείς.
Λαγουδάκι:
Γιατί το λες αυτό;
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Γιατί είμαι σίγουρος πως ξέρουν ότι: Όταν χωρίζουν οι γονείς
κι ο γάμος τους τελειώνει,
μένει η οικογένεια
μαζί τους που σ’ ενώνει.
Ποτέ από σένα, πίστεψε,
εκείνοι δε χωρίζουν
δε σταματούν να σ’ αγαπούν
κι ούτε να σε φροντίζουν.
Θα δεις πως όλα θα πάνε καλά. Φροντίζει ο χρόνος πάντα γι’ αυτό! Λαγουδάκι, μίλησε μου για το σχολείο σου. Πες μου κάτι ενδιαφέρον που μάθατε τις τελευταίες μέρες. Μου λείπουν τα παιδιά. Μου λείπει η “μυρωδιά” της τάξης!
Λαγουδάκι:
Παππού, μάθαμε ένα όμορφο τραγουδάκι προχθές που μιλά για ένα μπαλόνι … θα στο τραγουδήσω… άκου το:
Στην αγκαλία μου μέσα
μπαλόνι σε κρατώ
και τύμπανο σε κάνω
χτυπάω το ρυθμό.
Ψηλά θα σε πετάξω
μπαλόνι λατρευτό,
στα σύννεφα παρέα
να πάιξουμε κρυφτό!
Μηνύματα θα γράψω
βγαλμένα απ’ την καρδιά
με σένα θα τα στείλω
στου κόσμου τα παιδιά.
Ψηλά θα σε πετάξω
μπαλόνι λατρευτό,
στα σύννεφα παρέα
να παίξω κρυφτό!
Σε κάνω μαξιλάρι
μπαλόνι σ’ αγαπώ!
Το όνειρο που είδα
σε όλους θα το πω.
Κρατούσαμε που λες παππού από ένα μπαλόνι, παίζαμε, τραγουδούσαμε και κάναμε ότι έλεγαν οι στίχοι.
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Αχ! Τι μου θύμισες τώρα παιδί μου. Έπαιζα κι εγώ ένα τραγουδάκι με τα παιδιά του σχολείου μου μ’ ένα μπαλόνι. Μα το μπαλόνι που κρατούσαμε φανταζόμασταν πως ήταν αερόστατο που μας έπαιρνε μαζί του ψηλά. θα στο διηγηθώ.
Όταν καλά τα καταφέρνεις
κι όταν αισθάνεσαι καλά
στο αερόστατο ανεβαίνεις
κι όλο πηγαίνεις πιο ψηλά.
Πετάς πιο πάνω απ΄τη χαρά σου
γιατί ‘εχεις φίλους κι απορείς
πως με των φίλων τις ανάσες
ν’ ανέβεις πιο ψηλά μπορείς.
Μα κείνο που σε πάει πιο πάνω
και να σε φτάσω δεν μπορώ
είναι που έχεις κάνει φίλο
τον εαυτό σου από καιρό.
Λαγουδάκι:
Παππού, να σου πω ακόμη ένα τραγουδάκι που το παίξαμε αυτές τις μέρες στο σχολείο;
Ένα παιδί κάθε φορά ήταν ο “πρωταγωνιστής”. Ήταν δηλαδή το “Σκιάχτρο”… Στην αρχή αυτό το “Σκιάχτρο”, δεν ήθελε να έχει φίλους. Μα ήταν ψέμα. Το ανάγκαζε ο …. άκουσε:
Ο Δόκανος ο τρομερός
το Σκιάχτρο του διατάζει
κάθε που βλέπει τα πουλιά
άγρια να φωνάζει.
Παράφωνα να τραγουδά,
λεπτά, χοντρά όπως να’ ναι.
Φτάνει μα φεύγουν τα πουλιά
με τρόμο να πετάνε.
“Τρα λα λα Τραλα λα
το Σκιάχτρο είμαι εγώ.
Τρα λα λα Τρα λα λα
Να φύγετε από δω!”
Μια -δυο φορές τις διαταγές
το Σκιάκτρο ακολουθάει,
μα είν’ καλό κι ευγενικό
και τα πουλιά αγαπάει.
Παράφωνα να τραγουδά
το Σκιάχτρο δεν τ’ αντέχει
Φίλους πολλούς, φίλους καλούς
τώρα κοντά του έχει.
“Τρα λα λα Τρα λα λα
το Σκιάχτρο είμαι εγώ,
Τρα λα λα Τρα λα λα
Μη φύγετε από δω!”
Κι αμέσως μετά, “Πουλιά” και “Σκιάχτρο”, χορέψαμε “το χορό της φιλίας”.
Λαγός, γέρο-δάσκαλος:
Μ’ αρέσει λαγουδάκι το σχολείο σας.
Λαγουδάκι:
Γιατί παππού;
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Μα γιατί και τραγουδάτε, και σας μαθαίνουν να σκέφτεστε με δυο μυαλά!
Λαγουδάκι:
Παπού! Παπού! Ένα μυαλό έχουμε!
Λαγός, γέρο- δάσκαλος:
Και όμως έχουμε δυο μυαλά!
Λαγουδάκι:
Δύο;
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Βέβαια! άκου λοιπόν τι διάβαζα στα παιδιά μου στο σχολείο και θα καταλάβεις.
Το δέντρο των συναισθημάτων
έχει τις ρίζες στην καρδιά.
Άλλη η εξυπνάδα του μυαλού μας
και άλλη της ψυχής παιδιά.
Καλά αν πηγαίνεις με τους άλλους
και με τον εαυτό καλά,
Θα πει πως είσαι από κείνους
που σκέφτονται με δυο μυαλά!
Γνωστό το “σπίτι” του μυαλού μας,
μες την καρδιά το άλλο “ζει”…
κι η ευτυχία πιο μεγάλη
όταν δουλεύουνε μαζί!
Λαγουδάκι:
Μη μου πεις πως και το τραγουδάκι με το βιολί και το κοντραμπάσο μας μαθαίνει να σκεφτόμαστε με δυο μυαλά;
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Τραγούδησε το και θα δούμε.
Λαγουδάκι:
Είμαι μικρό βιολί
και το’ βαλα σκοπό
μια μέρα να σε φτάσω
να γίνω κοντραμπάσο!
Βιόλα θα γίνω πρώτα
κι ύστερα βιολοντσέλο.
Να γίνω κοντραμπάσο
γρήγορα όμως θέλω!
Λαγός, γέρο δάσκαλος:
Λαγουδάκι, λαγουδάκι! Για πες λοιπόν. Το βιολί κάνει καλά που θέλει να γίνει κοντραμπάσο;
Λαγουδάκι:
Ουμ…όχι. Γιατί αν τα βιολία γίνουν κοντραμπάσα, το όμορφο και το “λαμπερό” χρώμα του βιολιού θα λείψει από την ορχήστρα.
Λαγός, γέρο-δάσκαλος:
Φέρε τώρα αυτά που λένε οι στίχοι του τραγουδιού , από τα μουσικά όργανα στη ζωή. Είναι κακλό να θέλουμε να γίνουμε “άλλοι” και να μην εκτιμούμε αυτό που πραγματικά είμαστε;
Λαγουδάκι:
Όχι, πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας…
Λαγός, γέρο – δάσκαλος:
Βέβαια, πρέπει να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι… πρέπει να έχουμε καλά πρότυπα που να θέλουμε να τα φτάσουμε και να τους μοιάσουμε… αλλά να ξέρουμε πως ο καθένας μας είναι μοναδικός και πως “κανείς δεν μοιάζει με κανέναν άλλο”. Γι’ αυτό να θυμάσαι λαγουδάκι:
Η λέξη διαφορετικός
ταιριάζει δίχως άλλο
σε όλους μας αφού κανείς
δεν μοιάζει με τον άλλο.
Φωνάζω “Ναι” στη διαφορά
φωνάζω “Ναι” σε σένα!
Φωνάζω”Ναι” στη διαφορά
φωνάζω “Ναι” σε μένα!!
- (Τοκ – Τοκ… ακούστηκαν χτυπήματα στην πόρτα)… Παππού… Παππού…Παππού…ξύπνα… ήρθαμε… Περάστε , περάστε παιδιά μου. Πόσο βαθιά κοιμόμουν… Περάστε… είναι όμορφα να σε νοιάζεται και να σ’ αγαπά η οικογένεια σου!
