“Η ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΟΠΑΙΔΑ”… Μουσικό Παραμύθι.
Γιώργου Σακελλαρίδη
Η ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΟΠΑΙΔΑ
ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Εισαγωγικό Κείμενο
Ένα μουσικό παραμύθι όπου η αγάπη, η φιλία, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη, η αποδοχή, η καλοσύνη, ο σεβασμός, η πίστη σ’ ένα σκοπό , μα και η συνεργασία και η ταπεινότητα, είναι διαρκώς εκεί!
Δίπλα τους το χιούμορ, η φαντασία, το τραγούδι, ο χορός, το παιχνίδι.
Πρωταγωνιστές σ’ αυτό το μουσικό παραμύθι, η αστροναύτισσα που την έλεγαν «Καλή», τα Φεγγαρόπαιδα κι ένας ερωτευμένος ελέφαντας που βρέθηκε στη σελήνη!
Συμπρωταγωνιστές τα παιδιά που ζουν το παραμύθι με το μυαλό, τα συναισθήματα, με το σώμα «εν κινήσει». Γιατί τούτο το παραμύθι, εκτός των άλλων, βιώνεται – δραματοποιείται.
Η ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΟΠΑΙΔΑ
Η «Καλή», έμενε κάπου στη γη. Ονειροπολούσε με τις ώρες! Χωρίς κανείς να της το’ χει πει ποτέ, βαθιά μέσα της ήξερε, πως ό, τι βάζει κανείς στο νου και στη φαντασία του και το θέλει πολύ, κάποια μέρα το πετυχαίνει! Να. Και τούτη τη στιγμή, δεν φτάνει που ονειροπολεί, τραγουδά και το αγαπημένο της τραγούδι. Τραγουδιστή ονειροπόληση που λένε! Σους… ησυχία… να την ακούσουμε!
Όταν το φεγγάρι έχει
πόνο στο λαιμό του,
πιπιλά εν’ αστεράκι
κι’ είναι για καλό του!
Όταν το φεγγάρι θέλει
Να’ βγει με παρέα,
κάνει το νερό καθρέφτη
να ντυθεί ωραία!
Όταν το φεγγάρι γίνει
κίτρινο μπαλόνι,
τότε μέρα με τη μέρα
όλο ξεφουσκώνει!
Όταν το φεγγάρι πάλι
θέλει παιχνιδάκια
και χορούς μα και αγάπη,
τρέχει στα παιδάκια!
Η Καλή όμως ήθελε να τρέξει στο φεγγάρι. Να το φτάσει, να του κάνει μια μεγάλη αγκαλιά, να το “εξερευνήσει!”. “Αχ και να γινόμουν αστροναύτισσα!” Αχ και πάλι Αχ, έλεγε και ξανάλεγε. Και τότε άρχιζε να τραγουδά το τραγούδι που τη δυνάμωνε και δεν άφηνε τη φαντασία της να ησυχάσει… κι όλο πιο πολύ σκεφτόταν: “Μια μέρα θα γίνω Αστροναύτης!”
Θα γίνω αστροναύτης
σε πύραυλο θα μπω
ταξίδι στο φεγγάρι
θα κάνω αληθινό.
Και στο φεγγάρι πάνω
θα δεις να περπατώ
τριγύρω απ’ τους κρατήρες
θα τρέχω να κρυφτώ.
Μπορεί κι εκεί να βρω παιδιά
μπορεί κι αυτό να γίνει
και όλοι να χορέψουμε
κει πάνω στη σελήνη.
Και τα βράδια, όλο ονειρευόταν πραγματικά ταξίδια στο διάστημα. Κι όλο έβλεπε να φτάνει με τον πύραυλο της στο φεγγάρι… και κείνο να της λέει… “καλώς την Καλή… σε περίμενα…!” Ώσπου άκουγε τον πατέρα και τη μητέρα να της λένε: “Ξύπνα Καλή… ώρα για σχολείο”.
Από τάξη σε τάξη, από σχολείο σε σχολείο κι από κει στο πανεπιστήμιο, η Καλή πάσχιζε να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Κι επειδή το ήθελε πάρα πολύ και δούλεψε γι αυτό, τα κατάφερε!
Μια μέρα λοιπόν, ήταν αυτή, η Καλή, που πήρε την εντολή από την “Υπηρεσία Διαστημικών Ταξιδιών”, να πετάξει για το φεγγάρι! Ποια θα ήταν η αποστολή της όμως; Το χαρτί που της έστειλαν, έγραφε μεταξύ άλλων: … «για να εξερευνήσεις αν υπάρχουν θησαυροί στο φεγγάρι!»
Η Καλή δεν έκανε κανένα σχόλιο για το σκοπό της αποστολής . Ετοιμάστηκε. Αποχαιρέτησε συγγενείς και φίλους, σαν να πήγαινε ένα ταξίδι αναψυχής, πήρε μαζί της την αγαπημένη της κούκλα τη «Σελήνη» και πήρε στη θέση της στον πύραυλο.
Εύκολα και γρήγορα πέρασε ο χρόνος για την Καλή ώσπου να φτάσει στο φεγγάρι που το αγαπούσε τόσο όσο και την κούκλα της , τη “Σελήνη» που πάντα της έλεγε όλα της τα μυστικά , γιατί ήταν η καλύτερη της φίλη! Γιατί η «Σελήνη» ήξερε να την ακούει!
Όταν προσσεληνώθηκε και πάτησε στην πιο ανεξερεύνητη πλευρά του φεγγαριού , δεν πίστευε στα μάτια της. Παιδιά, πολλά παιδιά γύρω τριγύρω της, έτρεχαν, έπαιζαν, κι ήταν χαμογελαστά, τόσο, που τα πρόσωπα τους έμοιαζαν με μικρά φωτεινά φεγγάρια. Δεν έμοιαζαν βέβαια πάρα πολύ με τα παιδιά της γης, μα είχαν κι αυτά, σαν όλα τα παιδιά στο απέραντο σύμπαν, χαμόγελο, αθωότητα, και κέφι για παιχνίδια…
Πριν να το καταλάβει καλά-καλά, εκείνα, έτρεξαν κοντά της, την πήραν από τα χέρια, λες και την περίμεναν. Αυτή δεν ήταν απλή συνάντηση. Ήταν υποδοχή καλής φίλης. Ήταν καλωσόρισμα όλο αγάπη!
Δεν πέρασε ούτε λεπτό και τα φεγγαρόπαιδα ξεκίνησαν να χορεύουν και να τραγουδούν, γύρω από την Καλή. Εκείνη, δεν ήξερε ούτε το τραγούδι, ούτε τα βήματα του χορού. Μα ούτε αυτή, ούτε τα φεγγαρόπαιδα νοιάζονταν για όλα τούτα. Έφτανε η χαρά που έβλεπαν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου.
Μέχρι να πεις “πανσέληνο”, όλοι χόρευαν και τραγουδούσαν! Μαζί φυσικά και η Καλή!
Τραγούδι, τραγουδάκι
σε κύκλο βάλτε το
κι’ αν κουραστεί σταθείτε
και ξεκουράστε το.
Μα πάλι ξαναρχίστε
μη χάνετε καιρό
χαρείτε το τραγούδι
χαρείτε το χορό.
Τραγούδι, τραγουδάκι
σε κύκλο αν ζαλιστεί,
απλώστε του χεράκι
καλά για να πιαστεί.
Τραγούδι, τραγουδάκι
σε κύκλο βάλτε το
κι αν κουραστεί σταθείτε
και ξεκουράστε το.
Αυτό που άρεσε πολύ στην Καλή ήταν ότι κάθε τόσο οι χορευτές σταματούσαν να τραγουδούν και να χορεύουν και γίνονταν “αγάλματα” . Και πάλι τραγούδι και πάλι κίνηση… και ξανά “αγάλματα!” Αυτό δεν ήταν χορός! αυτό δεν ήταν τραγούδι! Αυτό ήταν παιχνίδι!
Ξαφνικά η Καλή τα έχασε. Είδε όλα τα παιδιά να φεύγουν από το χορό τρέχοντας… και που πήγαιναν παρακαλώ; Πήγαιναν να προϋπαντήσουν έναν ελέφαντα! Ελέφαντας στο φεγγάρι; σκέφτηκε η Καλή. Κι ως που να αποτελειώσει τη σκέψη της , τα παιδιά έφεραν κοντά τον ελέφαντα για να της τον συστήσουν.
“Από δω ο κύριος “ερωτευμένος ελέφαντας!’’ ‘’Κι από δω η κυρία αστροναύτισσα!”… «Και η κούκλα μου η Σελήνη», πρόσθεσε εκείνη.
Ο ελέφαντας έδωσε ευγενικά την προβοσκίδα του στην Καλή! Μα η Καλή, παρ’ ότι ήταν πολύ φιλική, είχε μια όψη όλο απορία.
Ένα φεγγαρόπαιδο που το κατάλαβε, πήρε ένα μουσικό όργανο που έμοιαζε με μισοφέγγαρο και τραγούδησε…
Πετάει, πετάει ο ελέφαντας;
κι όμως παιδιά πετάει!
Κάτι σπουδαίο έγινε
κι η γη δεν τον κρατάει.
Τον είπε η ελεφαντίνα του
ωραίο παλληκάρι
και μια και δυο ο ελέφαντας
φούσκωσε από καμάρι.
Τώρα στα σύννεφα ψηλά
πετάει απ’ τη χαρά του,
Φτερά κάνει ο ελέφαντας
τα δυο μεγάλα αυτιά του!
Αργά, αργά προσεκτικά
στα σύννεφα πετάει
κι αν πέσει από τα σύννεφα
είναι γιατί αγαπάει!
Και τότε ένα άλλο φεγγαρόπαιδο είπε για να τ’ ακούσει η Καλή: ” Αυτό το τραγούδι το τραγουδούσαν για πολύ καιρό οι ελέφαντες στη ζούγκλα όταν είδαν τον κύριο από δω”, δείχνοντας τον ελέφαντα, “να πετά όλο και πιο ψηλά, ώσπου τον έχασαν από τα μάτια τους. Μετά από μέρες, ο ερωτευμένος ελέφαντας, έφτασε εδώ. Κι από την πρώτη στιγμή γίναμε όλοι αχώριστοι φίλοι”.
“Καλά, κι εσύ κύριε “ερωτευμένε ελέφαντα” δεν σκέφτεσαι να γυρίσεις στην καλή σου στη γη; μπορώ να σε πάρω μαζί μου όταν επιστρέφω, αν θέλεις βέβαια”.
“Μπα”, απάντησε εκείνος, σκουπίζοντας με την προβοσκίδα του ένα δάκρυ που κύλησε από το αριστερό του μάτι. “Η καλοσύνη και η αγάπη των φεγγαρόπαιδων δεν με αφήνουν να φύγω. Προτιμώ να έρθει η καλή μου εδώ!”. Κανείς δεν θα βρει καλύτερο τόπο από τη σελήνη. Και πιο πολύ οι ερωτευμένοι, όπως εγώ!”
“Γι’ αυτό, σε παρακαλώ , όταν γυρίσεις στη γη, πήγαινε ως τη ζούγκλα, βρες τη μοναδική ελεφαντίνα με ροζ προβοσκίδα και πες της ότι την αγαπώ τρελά!’’
“Λες να φουσκώσει τότε από χαρά , όπως εσύ φούσκωσες από καμάρι, να πετάξει και να έρθει κοντά σου;”, είπε η Καλή.
“Ωραία θα ‘ταν. Μόνο σε παρακαλώ, δώσε της ένα καλό διαστημικό χάρτη για να βρει πιο εύκολα το φεγγάρι… ξέρεις, πάντα είχε ένα πρόβλημα με τον προσανατολισμό… γι’ αυτό δα έπεσε και πάνω μου! Γι’ αυτό με ερωτεύτηκε!”.
“Α! φιλαράκο ερωτευμένε ελέφαντα!” του απάντησε η Καλή. “Μου θύμησες την ιστορία του πρίγκιπα Πεπόνη και της όμορφης Πατάτας! Ήταν κι αυτοί ερωτευμένοι!”
“Τι λες καλέ; με προσβάλλεις. Τι δουλειά έχω εγώ με πεπόνια και πατάτες: Εγώ είμαι απλώς ένας ερωτευμένος ελέφαντας! Δεν ασχολούμαι με τη μαναβική! Τέλος πάντων… πες την ιστορία σου να την ακούσουν και τα φεγγαρόπαιδα”… και τέντωσε κι αυτός τ’ αυτιά του.
“Α! Σε παρακαλώ! Δεν θα την πω, θα την τραγουδήσω!”
“Θα χορέψουμε κιόλας”; ρώτησαν κάτι Φεγγαρόπαιδα.
“Όποιος θέλει χορεύει, όποιος θέλει χτυπά παλαμάκια, όποιος θέλει τραγουδά, όποιος θέλει μόνο ακούει”, απάντησε εκείνη και ξεκίνησε την τραγουδιστή ιστορία.
Ο πρίγκιπας Πεπόνης
αρρώστησε βαριά.
Με πυρετό τον βρήκαν
και πόνο στην καρδιά.
Τρέχουν οι δασκάλες
με φάρμακα πολλά
τον πρίγκιπα Πεπόνη
να κάνουνε καλά.
Μπάμιες υπασπιστές μου
ελάτε να σας πω
δεν έχω άλλο πόνο
μ’ αρέσει το κρυφτό!
Την όμορφη πατάτα
αν δεν την παντρευτώ,
μέσα στο σιντριβάνι
θα πέσω να λουστώ!
“Μπράβο Λιλή!” φώναξε ο ελέφαντας, σηκώνοντας ψηλά την προβοσκίδα του.
“Όχι Λιλή. «Καλή» είναι τ’ όνομα της, είπαν τα Φεγγαρόπαιδα.
“Μπράβο, μπράβο”, φώναξαν όλα, που σε κάθε επανάληψη του τραγουδιού τραγουδούσαν κι αυτά μαζί της.
Μετά από λίγο όμως, εκεί πάνω σε μια σύντομη παύση από τα “μπράβο” και τα γέλια, ακούστηκε: “Κυρία αστροναύτισσα, δεν μας είπες όμως, πως απ’ τα μέρη μας;”
“Ουμ…», ψέλλισε τότε η Καλή… ήταν ένα ουμ αμήχανο. Λες και ήθελε να κερδίσει χρόνο … να μην “τρέξει” η γλώσσα πριν από τη σκέψη της.
“Με έστειλαν εδώ να εξερευνήσω αν υπάρχει…” και κοντοστάθηκε. Δεν έπρεπε να τους πει ακόμα την αλήθεια… χρειαζόταν χρόνο για να κάνει την εξερεύνηση που δεν ήταν άλλη από το να διαπιστώσει αν υπήρχαν ή όχι, φιλία και αγάπη στη σελήνη! Γιατί έτσι καταλάβαινε εκείνη τη λέξη «θησαυροί»! Που να ‘ξερε ότι τα μέλη της «Υπηρεσίας Διαστημικών Ταξιδιών» εννοούσαν πραγματικούς θησαυρούς (στερεούς, υγρούς, αέριους), δεν έχει σημασία, μόνο να έδιναν πλούτη σε χρήμα!
“Α! λοιπόν πρότρεξαν δυο-τρία φεγγαρόπαιδα που λες και είχαν «διαβάσει» το μυαλό των ανθρώπων. Ήρθες να εξερευνήσεις αν εδώ στο “σπίτι” μας έχουμε πολύτιμους λίθους ή άλλους θησαυρούς!”
“Εμ βέβαια, όλοι εσείς οι Γήινοι μόνο τους θησαυρούς και τα χρήματα έχετε στο νου σας!” ακούστηκαν κάποιες θυμωμένες φωνές Φεγγαρόπαιδων.
“Δε φαίνεται η Καλή τέτοιος τύπος”, είπε μια μικρή παρέα.
“Μήπως ήρθες στη σελήνη για να ανακαλύψεις ερωτευμένους ελέφαντες σαν εμένα; είπε ο ελέφαντας γελώντας του καλού καιρού!
«Ευτυχώς και το χωρατό του ελέφαντα», σκέφτηκε η Καλή.
Μα τα φεγγαρόπαιδα δεν είχαν πει ακόμα “τον τελευταίο τους λόγο”. Έτσι κι αλλιώς δεν θα τον έλεγαν. Το είχαν αποφασίσει. Θα τον τραγουδούσαν. Κι έτσι έκαναν…
Κακό του κεφαλιού του
ταξίδι όποιος κάμει…
δε θα’ βρει θησαυρούς,
εδώ, ούτε ένα δράμι.
Κακό του κεφαλιού του
κι ο κόπος θα του μείνει,
αν για ένα τέτοιο λόγο
θα φτάσει στη σελήνη.
Οι μόνοι θησαυροί μας,
αγάπη και φιλία!
Για μας αυτοί μονάχα
έχουν μεγάλη αξία!
Για θησαυρούς αν ψάχνεις
από αυτούς της Γης,
στο λέμε να το ξέρεις,
θ’ απογοητευτείς.
Οι μόνοι θησαυροί μας,
αγάπη και φιλία!
Για μας αυτοί μονάχα
έχουν μεγάλη αξία!
Είχε νυχτώσει πια. Όλοι είχαν νυστάξει. Πρώτος, ο “ερωτευμένος ελέφαντας”, καληνύχτισε ξεστομίζοντας ένα ακόμα αστειάκι, ίσως για να απαλύνει την ένταση που είχε δημιουργηθεί… “Δε θα μου ευχηθείτε να ονειρευτώ τη Ροζούλα μου, την αγαπημένη μου ελεφαντίνα;” και έφυγε χοροπηδώντας σαν μπαλαρίνος των Μπολσόι του φεγγαριού!
Τον ακολούθησε η Καλή με κατεβασμένο το κεφάλι, με βουρκωμένα τα μάτια και με την κούκλα της στην αγκαλιά … μπήκε στον πύραυλο, έκλεισε την πόρτα και τηλεφώνησε στους γονείς της στη γη. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι τους είπε εκείνο το βράδυ στο τηλέφωνο…
Τα φεγγαρόπαιδα , αμίλητα κι αυτά, το ένα μετά το άλλο, πήραν το δρόμο για τα σπίτια τους που τα έλεγαν κρατήρες, ενώ η Καλή νανούριζε τη «Σελήνη».
Κοιμήσου εσύ «Σελήνη» μου
κοιμήσου, ξεκουράσω
κι εγώ θα’ σ’ έχω αγκαλιά
και θα’ μαι εδώ κοντά σου.
Κοιμήσου και παρήγγειλα
στον Άρη τα προικιά σου
στον Πλούτωνα παρήγγειλα
τα μαλαματικά σου…
Με το πρώτο φως της μέρας, τα φεγγαρόπαιδα έκαναν συμβούλιο… κι αποφάσισαν πως από κείνη τη στιγμή δεν θα “έπαιρναν” τα μάτια τους πάνω από την Καλή. Θα την παρακολουθούσαν , διακριτικά βέβαια, όπου κι αν πήγαινε, ότι κι αν έκανε…
“Ανοησίες”, είπε ένα φεγγαρόπαιδο που πάντα έπαιζε τερματοφύλακας στους αγώνες ποδοσφαίρου στην “αλάνα” της σελήνης.”Ανοησίες. Η Καλή είναι μια χαρά κορίτσι… καλό, ευγενικό… νοιάζεται για όλους μας… δεν το βλέπετε;”
Ξύπνησε και η Καλή. Αυτή τη φορά κρατούσε, εκτός από την κούκλα της, και μια κιθάρα. Πλησίασε τα Φεγγαρόπαιδα… μαζί τους ήταν ήδη και ο “ερωτευμένος ελέφαντας”. «Τι είναι αυτό που κρατάς», ρώτησαν. «Α! Είναι ένα πολύ αγαπημένο μουσικό όργανο στη γη. Το λένε κιθάρα.
“Παίξε μας… τραγούδησε μας!”, είπαν τότε. Κι η Καλή, άρχισε να παίζει και να τραγουδά, με νόημα!
Ελάτε παιδιά να κάνουμε
σημαία μας τη φιλία!
Ελάτε παιδιά ν’ ανοίξουμε
στους άλλους την αγκαλιά!
Τα χέρια μας να ενώσουμε
κι υπόσχεση να δώσουμε
πως στη δική μας την καρδιά,
αγάπη “θ’ ανθίσει” παιδιά!
“Ποιος χορός κρύβεται μέσα στο τραγούδι που μας είπες;”, ρώτησε ο τερματοφύλακας του φεγγαριού που κρατούσε αγκαλιά μια φεγγαρόμπαλα ποδοσφαίρου!
“Α! τον λένε βαλς και τον αγαπούν πολύ στη γη”.
“Ωραία! ωραία! θέλουμε να χορέψουμε βαλς… μάθε μας τα βήματα… παίξε μας λοιπόν ένα βαλς ακόμα!”
“Θα σας παίξω βαλς για να χορέψετε , μα μη με ρωτάτε για τα βήματα του. Δεν τα ξέρω ούτε εγώ. Χορέψτε λοιπόν ελεύθερα… αφήστε το ρυθμό να “ταξιδέψει” τα πόδια σας και η μελωδία τη ψυχή σας!
Και να που όλοι χόρευαν το βαλς που η Καλή τους έπαιζε. Ένας – ένας, σε ζευγάρια, τρεις-τέσσερις μαζί!
Ο “ερωτευμένος ελέφαντας” χόρευε κι αυτός… και μάλιστα με σοβαρότητα και με εξαιρετικό ρυθμό… η Καλή μάλιστα συλλογιζόταν… “Αυτός χορεύει πολύ ωραία βαλς… μάλλον θα το έχει ξαναχορέψει αρκετές φορές στη ζούγκλα, με την αγαπημένη του Ροζούλα, την ελαφαντίνα!”
Όλη εκείνη η ημέρα πέρασε με τραγούδια, χορούς, παιχνίδια, καλοσύνη, ευγένεια, φιλία, χαρά, αγάπη κι ήταν ολοφάνερο! Πως ο ένας νοιαζόταν πραγματικά για τον άλλον!
Κουρασμένοι , αλλά πολύ ευχαριστημένοι πήγαν όλοι και πάλι στα κρεβάτια τους!
Ο ερωτευμένος ελέφαντας, όπως κάθε βράδυ έτσι κι απόψε, ροχάλιζε δυνατά! Το ροχαλητό του όμως το αγαπούσαν πια τα φεγγαρόπαιδα καθώς είχε γίνει γι’ αυτά, κάτι σαν «νανούρισμα».
Όταν ξημέρωσε και η Καλή άνοιξε την πυραυλόπορτα για να βγει, έμεινε άφωνη. Τα φεγγαρόπαιδα και “ο ερωτευμένος ελέφαντας” κάθονταν ήδη πολύ κοντά στον πύραυλο και την περίμεναν.
“Καλημέρα Καλή, καλημέρα «Σελήνη» ” φώναξαν χορωδιακά τα φεγγαρόπαιδα! “Φέρε και την κιθάρα σου. Άντε λοιπόν. Περιμένουμε να σε δούμε και να σ’ ακούσουμε να τραγουδάς. Μας έλειψες πολύ από χθες το βράδυ!”
“Γιοοοοο…Γιοοοοοο” συμπλήρωσε ο “ερωτευμένος ελέφαντας”. “Άντε, άντε έλα. Σήμερα θα σου κάνω σιγόντο με την αγριοφωνάρα μου!”
“Καλημέρα και από μένα’’τους είπε η Καλή… και συμπλήρωσε. “Ωραία λοιπόν. Σήμερα θα σας τραγουδήσω το τραγούδι της αγάπης!”Και αφού κούρδισε την κιθάρα της, ξεκίνησε…
Η αγάπη σ’ ανεβάζει
στον ουρανό ψηλά.
Η αγάπη είναι θαύμα
παιδί είναι που γελά!
Το θαύμα της αγάπης
μπορεί κάθε φορά
να φέρνει ευτυχία
γαλήνη και χαρά.
Η αγάπη ουράνιο τόξο
και “παιδική χαρά”
τη δίνεις κι όλο πίσω
γυρνά κάθε φορά!
Η αγάπη είναι ήλιος
που λάμπει στην καρδιά
ζεσταίνει μ’ ένα χάδι
μεγάλους και παιδιά.
“Μπράβο, μπράβο Καλή! Ωραίο τραγούδι. Να μας το μάθεις… να μας το μάθεις… κι ‘ αυτό και το χθεσινό!
Ο “ερωτευμένος ελέφαντας” όμως τόσο πολύ ευχαριστήθηκε από το τραγούδι της Καλής, που προσπάθησε να κάνει πιρουέτες. Μα μπουμ… σωριάστηκε κάτω. Σήκωσε ψηλά τα πόδια του και τα κουνούσε προς τον ουρανό του φεγγαριού, σκασμένος στα γέλια. Ξάπλωσαν και τα φεγγαρόπαιδα με τα πόδια προς τα πάνω και του τραγουδούσαν…
Κούνησε τα ποδαράκια
τα λεπτά σου, τα ωραία!
Να’ μαστε κι εμείς κοντά σου
να χορέψουμε παρέα.
Δώσε κλώτσους στον αέρα
δίνουμε κι εμείς μαζί σου!
Τι λεπτή που έχεις μέση!
Που να σ’ έβλεπε η καλή σου!
Είσαι ωραίο παλληκάρι
κι η Ροζούλα σου μια μέρα
θα΄ρθει πάνω στο φεγγάρι
άνδρα της για να σε πάρει!
Η Καλή που τους έβλεπε, γελούσε, όλο γελούσε… μα ξέρεις τι’ ναι να βλέπεις τον “ερωτευμένο ελέφαντα” και τα φεγγαρόπαιδα να χορεύουν ανάποδα, με τα πόδια ψηλά πάνω, να τραγουδούν και να “ξεκαρδίζονται” από τα γέλια; “Μπα σε καλό σας! γέλασα με τη ψυχή μου!”
“Λοιπόν, λοιπόν,. Ησυχία παρακαλώ. Ας σοβαρευτούμε τώρα”, ακούστηκε να λέει ένα από τα Φεγγαρόπαιδα. “Το προηγούμενο τραγούδι ήταν αφιερωμένο στον καλό μας ελέφαντα… το επόμενο το αφιερώνουμε… στην αγαπημένη μας «Καλή!»
“Κα-λή… Κα-λή… Κα-λή……” Φώναξαν όλοι… και μετά έγινε ησυχία. Και να που το τραγούδι των φεγγαρόπαιδων, για την Καλή, “έσκιζε” τον ουρανό του φεγγαριού… ενώ ο ελέφαντας κρατούσε το ρυθμό, χτυπώντας απαλά τα πόδια του στο φεγγαρόχωμα.
Όσοι νιώθουνε φιλία
και αγάπη για τους άλλους,
κρύβουνε μες τις καρδιές τους
θησαυρούς πολύ μεγάλους!
Όσοι νιώθουνε φιλία
και αγάπη για τους άλλους,
στομαχόπονους δεν έχουν
ούτε και πονοκεφάλους!
Όσοι νιώθουνε φιλία
και αγάπη για τους άλλους,
είναι σαν να πιπιλάνε
ήλιους της χαράς, μεγάλους!
Όσοι νιώθουνε φιλία
και αγάπη για τους άλλους,
κρύβουνε μες τις καρδιές τους
θησαυρούς πολύ μεγάλους!
«Να , να το τρένο «καραμέλα» έρχεται! Tο προλαβαίνουμε… ελάτε, ας μπούμε όλοι μέσα!». Έτρεξαν λοιπόν και αφού πήραν τη θέση τους στο τρένο του φεγγαριού που το λέγαν «Καραμέλα», τα φεγγαρόπαιδα, ξεκίνησαν να τραγουδούν:
Μες το τρένο «Καραμέλα»
μπες κι εσύ μαζί μας έλα
θα μας πάει ταξιδάκι
σ’ αστερογλειφιτζουράκι!
Μες στο τρένο «Καραμέλα»
μπες κι εσύ μαζί μας έλα
θα μας πάει σ’ ένα λεπτό
σε πλανήτη παγωτό!
Μες το τρένο» «Καραμέλα»
μπες κι εσύ μαζί μας έλα
ταξιδάκι θα πάρει
στο σοκολατένιο Άρη!
«Να ο κρατήρας τραμπολίνο. Εδώ πάντα κάνει στάση και μας περιμένει το τρένο για να παίξουμε! Πάμε λοιπόν!» Μόνο η Καλή δεν ήξερε γι αυτόν το περίεργο κρατήρα. Ως και ο ερωτευμένος ελέφαντας είχε παίξει πολλές φορές εκεί. Και να τώρα όλοι που πηδούσαν ψηλά, γελούσαν και ξεφώνιζαν.
«Τι μου θυμίσατε τώρα!»
«Τι;» ρώτησαν όλοι».
«Μου θυμίσατε ένα τραγούδι που τραγουδούσαμε στο σχολείο»
«Πες μας το, πες μας το!»
«Ωραία! Πάμε λοιπόν. Τραγουδώ , μετά από λίγο τραγουδάτε κι εσείς κι όλο χοροπηδάμε! Έλα «Σελήνη» μου! Παίξε κι εσύ!»
Να πηδώ ψηλά αγαπάω
ως τα σύννεφα πετάω
ως τα σύννεφα πετάω
να πηδώ ψηλά αγαπάω!
«Ουφ! Ιδρώσαμε, μα καλοπεράσαμε… εμπρός ξαναμπαίνουμε στο τρένο. Επόμενος σταθμός για παιχνίδι, το δάσος με τα «τυμπανόδεντρα!»
Κι όσο το τρένο ταξίδευε, τα φεγγαρόπαιδα τραγουδούσαν:
Το δικό μας τρένο τρέχει
σε γραμμές γλειφιτζουρένιες
κι όποιος μπει και ταξιδέψει
του περνούν όλες οι έννοιες!
«Να , να το δάσος με τα τυμπανόδεντρα! Πάμε, το τρένο καραμέλα θα μας περιμένει να παίξουμε!»
Πράγματι, ένα ολόκληρο δάσος από δέντρα που είχαν για καρπούς τυμπανάκια, απ’ αυτά που τα λέμε και ταμπουρίνα, απλωνόταν μπροστά τους. Όλοι έκοψαν από ένα καρπό, από ένα ταμπουρίνο δηλαδή. Φεγγαρόπαιδα και ερωτευμένος ελέφαντας τραγουδούσαν το τραγούδι του ταμπουρίνου που τον έλεγαν «Ρίνο». Η Καλή και η κούκλα της η «Σελήνη» ακολουθούσαν κι εκείνες κι έκαναν ότι έλεγε το τραγούδι.
Με φωνάζουν Ρίνο
είμαι ταμπουρίνο
και σας χαιρετώ
και σας χαιρετώ! (Και να σου όλοι να χτυπούσαν ρυθμικά τα ταμπουρίνα τους, καθώς τραγουδούσαν!)
Ο ρυθμός μ’ αρέσει
το παιχνίδι θέλω
κι από ταμπουρίνο
γίνομαι καπέλο! (Κι όλοι τότε έκαναν για λίγο, τα ταμπουρίνα τους, καπέλα!)
Με φωνάζουν Ρίνο
είμαι ταμπουρίνο
και σας χαιρετώ
και σας χαιρετώ! (Και πάλι να, χτυπούσαν ρυθμικά τα ταμπουρίνα!)
Ο ρυθμός μ’ αρέσει
και με ξεσηκώνει
κι από ταμπουρίνο
γίνομαι τιμόνι! (Έκαναν τα ταμπουρίνα, τιμόνια και οδηγούν…)
Με φωνάζουν Ρίνο
είμαι ταμπουρίνο
και σας χαιρετώ
και σας χαιρετώ! (Να! Χτυπούσαν και πάλι τα ταμπουρίνα, ρυθμικά!)
Ο ρυθμός μ’ αρέσει
και μου δίνει χάρη
κι από ταμπουρίνο
να’ με μαξιλάρι! (Έκαναν τα ταμπουρίνα τους μαξιλάρια, και προσποιούνταν ότι έπαιρναν έναν υπνάκο!)
Με φωνάζουν Ρίνο
είμαι ταμπουρίνο
και σας χαιρετώ
και σας χαιρετώ! ( Χτυπούσαντυπούσαν με ρυθμό τα ταμπουρίνα τους).
Κι αφού έπαιξαν και τραγούδησαν με τη ψυχή τους, πήρε καθένας το δικό του «καρπό» – ταμπουρίνο και ξαναμπήκαν στο τρένο «καραμέλα», με προορισμό το σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν. Μα που να σταματήσουν το τραγούδι τα φεγγαρόπαιδα…
Το δικό μας τρένο τρέχει
Έχει μηχανή μεγάλη
Και μπορεί και επιβάτες
Και ζαχαρωτά να βάλει!
Και να επιτέλους που έφτασαν, «μεθυσμένοι» από τα τραγούδια και ζαλισμένοι από το πολύ παιχνίδι!
«Γεια σου τρένο καραμέλα», φώναξαν, «Καλά ταξίδια, ζαχαρωμένα και σιροπιαστά!»
Μια όμορφη μέρα τέλειωνε κι ένα καινούργιο βράδυ ξεκινούσε για όλους. Αλήθεια… πόσα βράδια θα ήταν ακόμα όλοι μαζί; Πότε σκόπευε να επιστρέψει στη γη η Καλή; Καμιά τέτοια συζήτηση δεν είχε γίνει ως εκείνη τη στιγμή.
Αφού ακούστηκαν πολλές καληνύχτες, όλοι πήραν το δρόμο για τα “σπίτια” τους, εκτός από τον “ερωτευμένο ελέφαντα”. Φαίνεται πως κάτι τον απασχολούσε. Αν ρωτούσες οποιονδήποτε , θα έλεγε πως σκεφτόταν την καλή του Ροζούλα. Κι όμως όχι… άλλος ήταν ο λόγος που ήταν σκεφτικός. Ήθελε να μπει-αν ήταν δυνατόν-στο νου της Καλής και να μάθει ποιος ήταν ο σκοπός του ταξιδιού της στη σελήνη.
Ο “ερωτευμένος ελάφαντας”, χωρίς να το θέλει, είδε μέσα από το παράθυρο του πυραύλου, την Καλή να κάθεται σ’ ένα γραφειάκι και να γράφει… να γράφει… να γράφει… ενώ η κούκλα της η «Σελήνη» την περίμενε υπομονετικά … πέρασε πάνω από μια ώρα κι εκείνη, τη μια σκεφτόταν, την άλλη έγραφε. Επιτέλους το φως έσβησε. Η Καλή πήγε για ύπνο αγκαλιά με τη «Σελήνη». Μετά από λίγο έφυγε για τον τεράστιο κρατήρα -“σπίτι” του και ο “ερωτευμένος ελέφαντας”.
Εκείνο το βράδυ όλα πάνω στο φεγγάρι ήταν ήρεμα, χαρούμενα κι ωστόσο γεμάτα μυστήριο.
Όταν ήρθε το ξημέρωμα, σιγά-σιγά η παρέα μαζευόταν. Υπήρχε όμως αγωνία γιατί η Καλή καθυστερούσε.
“Θα την πήρε ο ύπνος”, είπαν κάτι φεγγαρόπαιδα.
“Βρε μπας και μας ξέφυγε και ψάχνει για θησαυρούς;”, είπε ένα άλλο και συγχρόνως έσκασε στα γέλια.
“Γιατί γελάς μικρούλη;” ρώτησε ο “ερωτευμένος ελέφαντας”.
“Γιατί οι θησαυροί είναι μέσα στην καρδιά μας και στους τρόπους που σκεφτόμαστε και θα’ ταν αστείο να’ βλεπα την Καλή να σκάβει από δω κι από κει για να βρει πολύτιμους λίθους και άλλα τέτοια!”
Μα να… η Καλή επιτέλους εμφανίστηκε. Αυτή τη φορά δεν κρατούσε κιθάρα.Κρατούσε όμως την κούκλα της και ένα φύλλο χαρτί. Καλημέρισε… την αντικαλημέρισαν… προχώρησε σοβαρή, μα με βήματα που έδειχναν ικανοποίηση… πήρε θέση για να τη βλέπουν και να την ακούνε όλοι… και είπε…
Χθες το βράδυ έγραψα αυτά που θα παρουσιάσω στα μέλη της “Υπηρεσίας Διαστημικών Ταξιδιών”, όταν θα φτάσω στον τόπο μου, στη γη. Σας παρακαλώ, ακούστε τα πρώτα εσείς!
“Σεβαστές κυρίες, σεβαστοί κύριοι, μέλη της “Υπηρεσίας Διαστημικών Ταξιδιών.
Μετά την επιστροφή μου από το Φεγγάρι -που πολύ μ’ αρέσει να το λέω και Σελήνη γιατί έτσι λένε την αγαπημένη μου κούκλα- και αφού δούλεψα σκληρά , παίζοντας και τραγουδώντας,(το «παίζοντας και τραγουδώντας», δεν θα το πω φυσικά), εξερεύνησα όλο τον πλανήτη, σας φέρνω το μήνυμα ότι εκεί υπάρχουν πολύ πλούσια κοιτάσματα…… φιλίας και αγάπης! Αυτά τα κοιτάσματα δεν μπορεί να τα “δει” και να τα αποκτήσει ο οποιοσδήποτε, εκτός και έχει και ο ίδιος, τους πολύτιμους αυτούς θησαυρούς στην καρδιά και στο μυαλό του.
Τούτα τα πλούτη, η αγάπη και η φιλία δηλαδή, είναι άχρηστα σε εκείνους που δεν αγαπούν τα παιδιά ή γελάνε περιπαικτικά αγνοώντας τους “ερωτευμένους ελέφαντες που πετάνε στα σύννεφα”.
Είναι σημαντικό , γι’ αυτό και τονίζω κυρίες και κύριοι μέλη της “Υπηρεσίας Διαστημικών Ταξιδιών”, πως στη Σελήνη συνάντησα μόνο φεγγαρόπαιδα και έναν “ερωτευμένο ελέφαντα” . Κανένα άλλο πλάσμα.
Ίσως σ’ αυτούς να οφείλεται ο πλούτος σε αγάπη και φιλία που “ανακάλυψα”. Δεν άκουσα να έγινε ποτέ πόλεμος εκεί, δεν άκουσα για πείνα, για δίψα. Δεν άκουσα για άστεγους, για κυνηγημένους. Για άρρωστους χωρίς φροντίδα.
Κι ακόμα, στο φεγγαρολεξικό, δεν υπάρχουν λέξεις όπως: “μίσος”, “έχθρα”, “βία”.
Κλείνοντας την αναφορά μου, σας φέρνω πολλά “γεια” από τους “πάμπλουτους” σε αισθήματα κατοίκους του φεγγαριού… και την επιθυμία τους να μην ασχοληθείτε άλλο μαζί τους. Σας εύχονται -και σας το μεταφέρω- να λύσετε με τον καλύτερο τρόπο όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στη γη και όπως μου τόνισαν, να πάψετε τους πολέμους… και να νοιαστείτε για όλους τους κατοίκους του πλανήτη μας και όχι -όπως κάνετε ως τώρα- μόνο για τον εαυτό σας ή έστω μόνο για τη δική του ο καθένας χώρα … και να πάψετε να πασχίζετε για τα πλούτη όπως τα ορίζετε εσείς… γιατί καθώς μου είπαν- και είμαι αναγκασμένη να τα μεταφέρω- άλλα είναι τα «πλούτη» που σε πλουτίζουν πραγματικά… κι αυτά λένε πως είναι η καλοσύνη, αγάπη, η φιλία!
Με εκτίμηση… Η αστροναύτισσα Καλή.
Ήταν φυσικό. Όλοι γύρω-τριγύρω από την Καλή ένιωθαν μεγάλη συγκίνηση. Και για τα λόγια που άκουσαν και για το νέο που δεν άκουσαν καθαρά, αλλά το κατάλαβαν! Και ποιο ήταν αυτό; Ότι έφτανε η στιγμή που η Καλή, η φίλη και αγαπημένη τους, θα τους εγκατέλειπε, μαζί της και η «Σελήνη», η αγαπημένη της κούκλα!
Δίπλα στη συγκίνηση “στεκόταν” όμως η χαρά. Ναι η χαρά! Γιατί έβαλαν στις ζωές τους για πάντα μια καλή φίλη, την Καλή φυσικά!
Και να που η Καλή άρχισε να χαιρετά έναν – έναν. Ο ελέφαντας μάλιστα της ζήτησε μια τελευταία χάρη. Να φέρει την κιθάρα της, ν’ ανέβει στην πλάτη του και να τραγουδήσει ένα τελευταίο τραγούδι.
“Να’ ναι χαρούμενο όμως”, της είπε…
Κι εκείνη δεν έχασε καιρό…
Όταν η χαρά “προβάλλει”
πάντα ο κύκλος μεγαλώνει
αφού ο καθένας γύρω
στη χαρά τα χέρια απλώνει.
Η χαρά φέρνει παιχνίδια
ευτυχία μας χαρίζει
και χαμόγελα στα χείλη
σαν ζωγράφος ζωγραφίζει.
Βάλτε στο προσκέφαλο σας
τη χαρά να σας ξυπνάει
και θα δείτε η κάθε μέρα
πιο καλά πως θα περνάει!
Οπ! Μ’ ένα σάλτο, να την κάτω από την πλάτη του φίλου της! Πριν προλάβει η Καλή να πάρει το δρόμο για τον πύραυλο, τα Φεγγαρόπαιδα την έβαλαν στη μέση κι εκείνη συνέχισε μ’ ένα αποχαιρετιστήριο κυκλικό χορό – τραγούδι. Εκεί στη μέση του κύκλου κι ο “ερωτευμένος ελέφαντας”, ήταν έτοιμος για το χορευτικό του σόλο!
Μ’ αυτό το τραγουδάκι
Σας χαιρετώ και πάω!
Κοντά σας έχω μάθει
Στ’ αλήθεια να αγαπάω!
Στη Γη, θα το φωνάξω:
«Αγάπη και Φιλία»
Για μάθημα να βάλουν
Σε όλα τα σχολεία!
Κι ακόμη θα φωνάξω:
«Οι πόλεμοι να πάψουν!»
Με χρώματα ειρήνης
Τα σύνορα να βάψουν.
Από τη Γη τα βράδια
Κοιτώντας τη Σελήνη,
Στον ουρανό θα γράφω,
«Φιλία – Αγάπη – Ειρήνη!»
Κανείς δεν ήθελε συγκινήσεις και αποχαιρετισμούς… η Καλή βάδιζε ήδη για τον πύραυλο που οι φίλοι της είχαν στολίσει με φεγγαρολούλουδα! Μπήκε μέσα και από το μεγάλο του παράθυρο έβλεπε τα Φεγγαρόπαιδα και τον “ερωτευμένο ελέφαντα”, να χοροπηδούν και να χαιρετούν χαμογελώντας.
Καθώς όμως έβαζε μπροστά την πυραυλομηχανή, άκουσε δυο γνώριμες, αγαπημένες φωνές, να της λένε:
“Καλή, ξύπνα… ξύπνα… έχεις σχολείο”. Ήταν ο πατέρας της και η μητέρα της! Το ταξίδι της Καλής στο φεγγάρι ήταν απλώς ένα όμορφο παιδικό όνειρο! Προς το παρόν τουλάχιστον…
