Τα παιδιά μας οφειλέτες τα “εγγράφουν”…
Τα παιδιά μας οφειλέτες τα “εγγράφουν”…
Οι ξένοι ορίζουν τώρα την αξία μας
την ιστορία καθενός μας τη διαγράφουν.
Πήρανε τα κομπιούτερ τους κι αθροίζουνε
και τα παιδιά μας οφειλέτες τα εγγράφουν!
Και τι να είσαι συ
και τι να είμαι εγώ;
Είμαστε γι’ αυτούς
οφειλόμενα ευρώ!
Οι ξένοι ορίζουν πάλι την πατρίδα μας
την έχουν τώρα μ’ άλλο τρόπο κατακτήσει.
Κι αν τύχει και “νικήσουν” και τη γλώσσα μας
για πάντα την Ελλάδα μας θα’ χουν “λυγίσει”.
Εμπρός λοιπόν εμπρός
γι’ αγώνες που μπορούντα
τα “νήματα” να κόψουν
που άλλοι τα κινούν!
Έτος 2012. Πλησίαζε η γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Έπρεπε με παιδιά δύο τμημάτων Δ! τάξης να παρουσιάσουμε 3-4 επετειακά τραγούδια. Είπαμε να τολμήσουμε. Μέσα στις τάξεις-στις πρόβες με όλα τα παιδιά των δύο τμημάτων να συμμετέχουν στη Χορωδία- δώσαμεσα και το τραγούδι, “Τα παιδιά μας οφειλέτες τα εγγράφουν…” , δειλά και δοκιμαστικά.
Και να που νιώσαμε μεγάλη έκπληξη και χαρά. Το θέμα των στίχων και η εμβατηριακή μελωδία του τραγουδιού άρεσαν. Το άκουσαν από τις διπλανές τάξεις τα παιδιά της Ε! και της ΣΤ! Όταν μπήκαμε να τους κάνουμε μάθημα, το πρώτο που ζήτησαν ήταν αυτό το τραγούδι.
“Κλείσαμε” την εκδήλωση της 28ης Οκτωβρίου με το τραγούδι: ” Τα παιδιά μας οφειλέτες τα εγγράφουν”. Μα όλη την υπόλοιπη σχολική χρονιά, σχέδον σε κάθε μάθημα, μαθητές και μαθήτριες, ζητούσαν να τραγουδάμε κι αυτό το τραγούδι.
Τους άρεσε πολύ , απ’ ότι διαπιστώσαμε, ο στίχος: “και τα παιδιά μας οφειλέτες τα εγγράφουν”. (Συζητήσαμε ότι σημαίνει: Σε σημειώνω γιατί μου χρωστάς). Και το τετράστιχο:
Και τι να είσαι εσύ;
και τι να είμαι εγώ;
είμαστε γι’ αυτούς
οφειλόμενα ευρώ!
Ήταν πολύ ιδιαίτερες οι συζητήσεις και οι αναλύσεις που έγιναν μέσα στις τάξεις, με ερέθισμα τους στίχους του συγκεκριμένου ποιήματος, με “πρωταγωνιστές” κυρίως, τα μεγαλύτερα παιδιά. Μιλήσαμε αρκετά για τι ότι θα πρέπει με κάθε τρόπο να προστατέψουμε τη γλώσσα μας. Την ελληνική. Και πως καθένας πρέπει να φροντίζει να μην εγταταλείπει τη μητρική του γλώσσα, όποια κι αν είναι αυτή.
Διαβάσαμε καίριους στίχους -για το παραπάνω θέμα- και συζητήσαμε για το περιεχόμενο τους. Αρχίσαμε με ένα απόσπασμα από το “Άξιον Εστί” (Τα Πάθη) του Οδυσσέα Ελύτη.
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική,
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου
……………………………………………………………………………..
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι!
Μια άλλη μέρα καταπιαστήκαμε πάλι με το ίδιο θέμα και τότε διαβάσαμε από το βιβλίο του Γ. Μπαμπινιώτη: “Διαλογισμοί για τη γλώσσα και τη γλώσσα μας”, το παρακάτω κείμενο.
“The Greeks must have a word for it”, λένε οι Άγγλοι όταν ψάχνουν να βρουν μια λέξη για να αποδώσουν μια νέα σημασία και δεν βρίσκουν να υπάρχει τέτοια λέξη στη γλώσσα τους! “Οι Έλληνες θα έχουν κάποια λέξη γι’ αυτό”… Απ’ το ίδιο βιβλίο διαβάσαμε ακόμα:” Στη συνείδηση των μορφωμένων Ευρωπαίων η καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού”.
Τέλος συμφωνήσαμε με τα παιδιά πως θα κάνουμε πολύ καλά αν βάλουμε στο νου και στη ψυχή μας τη “δύναμη” που λέγεται ελπίδα. Αν ταιριάξουμε την ελπίδα με την τιμιότητα , την υπομονή, την αλληλεγγύη, το”όχι” στο ρατσισμό, το “ναι” στην αξία του καθενός μας, το θάρρος αντί του φόβου.
