“Σχολείο για ένα κάλυτερο κόσμο…” μια πραγματικότητα, σαν παραμύθι, για δραματοποίηση…
“ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ…”
ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ , ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΓΙΑ ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ…
Όλα όσα θα διαβάσετε στη συνέχεια, δεν κρύβουν μέσα τους κανένα παραμύθι. Όχι, γιατί πράγματι έγιναν μέσα σε μια τάξη σχολείου. Μου τα εκμυστηρεύτηκε ένας δάσκαλος.
Κάποτε λοιπόν ο δάσκαλος αυτός, αφού χώρισε τους μαθητές του σε μικρές ομάδες, τους ζήτησε να βρουν “ποιήματα’ που να μιλούν για τη φιλία, την αγάπη, την καλοσύνη τη συμπαράσταση, τα δικαιώματα των παιδιών… και όχι μόνο τους άφησε χρόνο, αλλά και τους έδειξε “δρόμους” μέσα από βιβλία και ιστοσελίδες για να διευκολύνει τη δουλειά τους.
Τα παιδιά ετοιμάστηκαν… και τότε ζήτησαν από τον κύριο τους, να δώσει βραβείο στην καλύτερη ομάδα, αφού τις ακούσει όλες.
“Εμείς, εμείς θα κερδίσουμε”, “Όχι εμείς έλεγαν τα άλλα…”
Ο δάσκαλος άκουγε και σκεφτόταν… Γιατί πρέπει να ζούμε διαρκώς μέσα στον ανταγωνισμό; Γιατί πάντα κάποιος πρέπει να κερδίζει; Γιατί μας μαθαίνουν από μικρά παιδιά να σκεφτόμαστε και να αντιδρούμε έτσι; Ανταγωνισμός σημαίνει άγχος. Σημαίνει περισσότερο πόνο, λιγότερη αυτοπεποίθηση. Ο ανταγωνισμός αντιμάχεται τη συνεργασία , τη φιλία, την αγάπη, τη συμπαράσταση στον άλλο…
Σκεφτόταν ακόμα ο δάσκαλος εκείνος… Ανταγωνιζόμαστε τους άλλους επειδή φοβόμαστε … η συνήθεια του ανταγωνισμού “πάει και συναντά” μια άλλη συνήθεια… τη συνήθεια της σύγκρισης. Η σύγκριση “γεννά” φόβο και ο φόβος, σύγκριση. Φόβος και σύγκριση με τη σειρά τους “γεννούν” τον ανταγωνισμό. Ξέρω, είναι επειδή βολεύει κάποιους… γι’ αυτό με κάθε τρόπο και παντού, φυσικά και στα σχολεία, μας κρατούν “αλυσοδεμένους” στον ανταγωνισμό.
Ας μην πω όμως ακόμα τίποτα στα παιδιά, σκέφτηκε, για το βραβείο που ζητάνε. Ας το προσπεράσω για την ώρα… θα τους διαβάσω στο τέλος ένα ποίημα που θα’ χει μέσα του τη γνώμη μου… ίσως έτσι θα’ ναι καλύτερα.
Ο δάσκαλος, αφού όλα τούτα τα σκέφτηκε μέσα σε δευτερόλεπτα, παρακάλεσε τα παιδιά να κάνουν ησυχία … κι έδωσε το λόγο στην πρώτη ομάδα που ήδη ήταν έτοιμη να παρουσιάσει το ποίημα που είχε βρει.
ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ
Εν, δύο ,τρία
ΝΑΙ στη ΦΙΛΙΑ.
Εν, δύο,τρία
Όχι στη βία.
Δεν έχει ίσως,
όχι στο μίσος.
Λουλούδια στρώσε
κι ΑΓΑΠΗ δώσε.
ΝΙΩΣΕ τον τώρα
το διπλανό σου!
Για το ΚΑΛΟ του
για το ΚΑΛΟ σου.
Όχι στο φόβο
από τη βία,
έξω η βία
απ’ τα σχολεία.
Έξω η βία
απ’ τη ζωή μας…
μέσα η ΦΙΛΙΑ
ας γίνει ευχή μας.
Και στης ψυχής μας
πάνω το “θρόνο”,
ας ζήσει η ΑΓΑΠΗ
για πάντα μόνο!
Όλοι χειροκρότησαν. Είχε γίνει ένα καλό ξεκίνημα. Τα παιδιά της δεύτερης ομάδας, είχαν σειρά τώρα.
ΕΝΑ ΤΡΙΓΩΝΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΩΝ
Στων κύκλων τη χώρα
για κακή του ώρα
βρέθηκε ένα τρίγωνο
πω! πω! πω! αλίμονο!
“Πως είναι έτσι μωρέ αυτός;
Αλλού “χοντρός”, κι αλλού “λεπτός”.
Μύτες απ’ έξω και μέσα γωνίες,
καμπύλη καμία, μονάχα ευθείες!”
Και πάλι ακούστηκαν χειροκροτήματα. Μα κάποιος μαθητής.θέλησε να ειρωνευτεί… κάτι φαίνεται δεν του άρεσε από το ποίημα. Ο δάσκαλος τότε, θύμισε μια από τις συμφωνίες τους. “Ακούμε κι αν κάτι δεν μας αρέσει ή με κάτι δεν συμφωνούμε, δεν αντιδρούμε με αγένεια… σεβόμαστε την εργασία των άλλων παιδιών. Θα’ ρθει η στιγμή που με ωραίο τρόπο θα εκφράσουμε τις απόψεις μας…”
Και τότε ήρθε η σειρά της τρίτης ομάδας.
ΦΤΑΙΕΙ ΠΑΝΤΑ Η ΑΛΕΠΟΥ;
Κυρά Αλεπού, κυρά Αλεπού,
σ’ όλα τα παραμύθια
σου δίνουν ρόλο πονηρής
και λεν πως είν’ αλήθεια.
Τι φταίει κάθε αλεπού
να ζει “στιγματισμένη”
να μην ακούσει μια φορά
λόγο καλό η καημένη;
Εύκολο να φορτώνουμε
μόνο στις αλεπούδες
όποιο κι αν γίνεται κακό
έστω κι αν φταιν οι αρκούδες!
Τα χειροκροτήματα που ακολούθησαν είχαν μια ειλικρίνια μέσα τους. Ο δάσκαλος κοίταξε γύρω-γύρω τα παιδιά του και είπε χαμηλόφωνα… “Η τέταρτη ομάδα παρακαλώ”.
ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ Η ΦΙΛΙΑ
Ελάτε παιδιά να κάνουμε
σημαία μας τη ΦΙΛΙΑ.
Ελάτε παιδιά ν’ ανοίξουμε
στους άλλους την αγκαλιά.
Τα χέρια μας να ενώσουμε
κι υπόσχεση να δώσουμε
πως στη δική μας την καρδιά
ΑΓΑΠΗ “θ’ ανθίσει” παιδιά!
Κι αυτή τη φορά τα χειροκροτήματα ήταν το ίδιο “ζεστά” και σοβαρά… όπως και στα προηγούμενα ποιήματα των παιδιών.
“Τα παιδιά της πέμπτης ομάδας έχουν το λόγο τώρα”, άρθωσε πολύ σιγανά ο δάσκαλος.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…
Τι να θέλουν τα παιδιά
για να νιώθουν ευτυχία;
Φαγητό, ρούχα, νερό
και φροντίδα για υγεία.
Θέλουν σπίτι και αγάπη
και παιχνίδια και σχολεία.
Τι θέλουν τα παιδιά
για να νιώθουν ευτυχία;
Οικογένεια, δασκάλους
που να δείχνουν καλοσύνη
και βιβλία που ν’ αξίζουν
κι όλα θέλουν την ειρήνη!
Να τι θέλουν τα παιδιά
για να νιώθουν ευτυχία!
Αυτή τη φορά τα χειροκροτήματα άργησαν λίγο να ακουστούν. Και δεν ήταν γιατί το ποίημα δεν άρεσε στα παιδιά, αλλά γιατί μάλλον το μυαλό τους ήταν στα δικαιώματα τους!
“Και τώρα η έκτη ομάδα”, είπε ο δάσκαλος.
ΤΟ ΑΧΩΡΙΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ
Τα δικαιώματα
κι οι υποχρεώσεις,
“ζευγάρι” αχώριστο
και θα το νιώσεις,
αν διεκδικείς
μα κι έχεις στο νου σου
τα δικαιώματα
του διπλανού σου.
Τα δικαιματα
κι οι υποχρεώσεις
“ζευγάρι” αχώριστο
και θα το νιώσεις,
αν σεβασμό ζητάς
ενώ μαθαίνεις,
στη θέση τ’ αλλουνού
κι εσύ να μπαίνεις.
Ευγενικά και ειλικρινή χειροκροτήματα ήρθαν και πάλι και γέμισαν τη μικρή , αλλά φωτεινή σχολική τάξη.
“Και τώρα η έγδομη και τελευταία ομάδα, παρακαλω”.
ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ!
Με σεβασμό, φιλία
αγάπη, καλοσύνη,
πιο χρήσιμoς στούς άλλους
μπορεί κανείς να γίνει.
Αν θέλεις να αλλάξουν
τα πράγματα στη γη,
Μέσα σε σένα πρώτα
κάνε τη αλλάγη!
Χειροκροτήματα. Πολλά χειροκροτήματα ακολούθησαν. Μα και φασαρία…
“Κύριε, κύριε, Ποια ομάδα νίκησε;” “Εμείς, εμείς ήμασταν καλύτεροι”. “Εμείς νικήσαμε..” .” “Όχι, εμείς…”
Και τότε ο δάσκαλος ζήτησε το λόγο.
“Παιδιά, έχω να σας διαβάσω κι εγώ ένα ποίημα. Ακούστε το λοιπόν πρώτα, κι αν χρειαστεί, τα ξαναλέμε…”
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Ο λαγός και η χελώνα
μαθητές στο ίδιο σχολειό,
“τα φορτώσανε στην πλάτη
ενός κόκορα” κι οι δυο.
Και πηγαίνουνε στο δάσος
για να τρέξουν στους αγώνες…
τους “κατέβηκε” μια ιδέα
που δεν έρχονταν αιώνες!
Να πιαστούνε χέρι-χέρι
πρώτοι και οι δυο να φτάσουν.
Κάθε τι στο παραμύθι
στη στιγμή να το “χαλάσουν”.
Μια η χελώνα ανεβαίνει
πάνω στου λαγού την πλάτη,
μια ο λαγός σαν καβαλάρης,
στη χελώνα. Φτάνουν … να τοι!
“Σκάσανε απ’ το κακό τους”
όλοι οι παραμυθάδες
και καινούργια παραμύθια
ετοιμάζουν οι γιαγιάδες.
Ούτε ψίθυρος δεν ακουγόταν μέσα στη τάξη… πέρασαν πολλά δευτερόλεπτα όταν μια μαθήτρια είπε: “Όλα τα ποιήματα μας κύριε, ήταν ωραία!” “Ναι, ναι” ακούστηκαν να λένε κι άλλες πολλές φωνές!
Τότε, ένα χαμόγελο “φώτισε” το πρόσωπο του δασκάλου κι όλα τα παιδιά είδαν τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια του…
