Στη Νίλομπα, στη Λόμπανι! (Για τη διαχείριση των συναισθημάτων, για την ενσυναίσθηση.. για…)

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ, ΜΕ ΤΙΤΛΟ : «ΣΤΗ ΝΙΛΟΜΠΑ, ΣΤΗ ΛΟΜΠΑΝΙ», ΠΟΥ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ, ΤΗΝ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ , ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΟΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΣΟΦΑ «ΠΡΟΣΩΠΑ» ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ!
Η διαχείριση των συναισθημάτων έχει να κάνει με την αναγνώριση και την αποδοχή των αληθινών μας συναισθημάτων, «καλών» ή «κακών», έτσι που ούτε οι δυσκολίες της ζωής να μας πτοούν, ούτε να φερόμαστε με τρόπο ασυνεπή με τις αξίες μας.
Ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να αναγνωρίζουμε και να κατανοούμε τα συναισθήματα των άλλων. Είναι η ικανότητα να αισθανόμαστε εκείνο που αισθάνεται κάποιος άλλος. Να νιώθουμε μαζί του αυτό που νιώθει και όχι απλώς να τον λυπόμαστε. Η ενσυναίσθηση μας βοηθά να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, ενώ μεταφορικά είναι σαν να μπαίνουμε στα παπούτσια του!
Από την άλλη πλευρά , όπως γράφει η Τζόαν Χάλιφαξ, « η συμπόνια έχει πολλά πρόσωπα. Κάποια απ’ αυτά είναι άγρια. Κάποια απ’ αυτά είναι οργισμένα. Κάποια απ’ αυτά είναι στοργικά. Κάποια απ’ αυτά είναι σοφά». «Η αγάπη και η συμπόνια είναι ανάγκες. Δεν είναι πολυτέλειες. Χωρίς αυτές η ανθρωπότητα δεν μπορεί να επιβιώσει», είχε πει ο Δαλάι Λάμα.
Το παιδικό τραγούδι «Στη Νίλομπα, στη Λόμπανι», που περικλείει με απλό και ευχάριστο τρόπο τις παραπάνω έννοιες, συναισθήματα και καταστάσεις, περιλαμβάνεται στο βιβλίο μας με τίτλο: «Παιδικό Τραγούδι και Ανθρώπινη Διαφορετικότητα» που κυκλοφορεί (με σιντί) από τις μουσικές εκδόσεις «Παπαγρηγορίου – Νάκας».
Τη μελοποίηση των στίχων μας, έχει κάνει ο Λεωνίδας Σακελλαρίδης. Τραγουδά και παίζει πιάνο, η αγαπημένη συνεργάτιδα και φίλη, Λουΐζα Κουλά. Το βίντεο έφτιαξε η άλλη καλή και αγαπημένη φίλη, η Φωτεινή Γιαννά.

 

ΣΤΗ ΝΙΛΟΜΠΑ ΣΤΗ ΛΟΜΠΑΝΙ

 

Στη Νίλομπα, στη Λόμπανι

ζούνε κάτι μπαλόνια

που τα φουσκώνουν μουσικοί

φυσώντας σε τρομπόνια.

 

Ως λίγο “ελαφρόμυαλα”

πάντα ψηλά πετάνε.

“Σκάνε απ’ τα γέλια”

όποτε παιδιά τα γαργαλάνε.

 

Μα επειδή τα “μπαμ και μπουμ”

φοβούνται τα μπαλόνια,

στη Νίλομπα, στη Λόμπανι

δεν έχουνε κανόνια!

 

Έχουνε κάτι μηχανές

που βάζεις μέσα δάκρυ

και βγαίνει ένα χαμόγελο

από την άλλη άκρη!

 

Έχουν κι αυτιά τεράστια

τους άλλους να ακούνε,

να μπαίνουνε στη θέση τους

και να τους συμπονούνε.