Οταν ο καλλιτέχνης εμπιστεύεται τα εσωτερικά του “σήματα”

“Αν αναλάβεις ολόκληρη την ευθύνη της “διεύθυνσης” της “συμφωνίας” όλων των σημάτων σου (σκέψεων και συναισθημάτων), θα πρέπει να ακούς ολόκληρη την “ορχήστρα”. Δεν μπορείς να βαδίζεις μόνο με το ρυθμό των τυμπάνων των εξωτερικών εντολών. Πρέπει επίσης να ακούς και τις “χορδές” της συνείδησης σου, τη φωνή του παιδιού μέσα σου και όλες τις άλλες φωνές εσωτερικής προέλευσης τις οποίες έχεις το προνόμιο να “διευθύνεις” (Γουέην Ντύερ).

Ο καλλιτέχνης “βαδίζει” στις λογικές των “εξωτερικών εντολών” όταν η ζωή του, η προσωπικότητα του, τα “βήματα” του έργου του, εξαρτώνται και “οδηγούνται” από τους τρόπους  σκέψης και τις γνώμες των άλλων. Τότε ο καλλιτέχνης είναι μιμητής και όχι δημιουργός.

Είναι “εξαρτημένος” από μια περιορισμένου  ή μεγάλου αριθμού “κοινή γνώμη”, ή από μια  “κρίσιμη μάζα” ατόμων που αρέσκονται σε στερεότυπους τρόπους σκέψης, σε τρόπους σκέψης “ελέγχου” της ζωής και του έργου του, που αρέσκεται σε καλλιτεχνικά έργα χωρίς φαντασία και προσωπικότητα.

Οι εξωτερικές ανταμοιβές είναι που “κατακλύζουν” το νου και τη ψυχή αυτού του καλλιτέχνη. Τα βραβεία , οι “φτιαχτές” διθυραμβικές δημοσιεύσεις , το “πάθος” των χειροκτοτημάτων, το υπέρμετρο οικονομικό όφελος, είναι μερικοί από τους “δυνάστες τυμπανιστές” που κρατουύν, δέσμιο, στο “ρυθμό” τους, τις σκέψεις και τα συναισθήματα του καλλιτέχνη αυτού, που “εγκλωβίζουν” το έργο του στην “αναπαργωγή” και το μιμητισμό.

Ο καλλιτέχνης που εμπιστεύεται τα “εσωτερικά” του σήματα, είναι αυτός που εμπιστεύεται τις σκέψεις του, τις πεποιθήσεις του.

Είναι αυτός που βασίζεται στις δημιουργικές του “δυνάμεις” (όχι στο μιμητισμό). Αυτός έχει φαντασία που βλέπει μπροστά και “προς τον άνθρωπο”, γι’ αυτό εμπιστεύεται τη μοναδικότητα των  θέσεων και των απόψεων του για τη ζωή και το έργο του. Είναι αυτός που “παλεύει” για το “νέο”, το “καινοτόμο”, το “διαφορετρικό” (σε μια συγκεκριμένη περίοδο ζωής, μιας και αυτό το “διαφορετικό” του σήμερα, μπορεί να είναι “κοινότυπο” στο μέλλον).

Ο “εσωτερικά προσανατολισμένος” καλλιτέχνης , δεν εκτιμά κανένα σύστημα εξωτερικών αμοιβών, δεν κάνει συμβιβασμούς με στελέχη πολιτικών , κομματικών, εκπαιδευτικών ή άλλων κοινωνικών φορέων που δεν ανταποκρίνονταιστα στα οράματα και τους σκοπούς του.

Προτιμά κάθε φορά να περιμένει να “ωριμάσουν” οι συνθήκες για δράση, παρά να δράσει παραβαίνοντας τις αξίες του, να δράσει επειδή δρουν και οι άλλοι.

Ο “εσωτερικά προσανατολισμένος” καλλιτέχνης και άνθρωπος, για να εμπιστευτεί τα “εσωτερικά του σήματα”    πρέπει πρώτα να βεβαιωθεί πως καταφέρνει- μετά από προσπάθειες – να “μορφωθεί”, γνωστικά και συναισθηματικά, μέσα από την πράξη της καθημερινότητας.

Φροντίζει μάλιστα να είναι ειλικρινής και τίμιος με τον εαυτό του , ανεξάρτητα από τις γνώμες των “άλλων”  και κυρίως εκείνων των “άλλων” που έχουν λόγους να αμφισβητούν το άτομο του περισσότερο, και λιγότερο το έργο του. Παρ’ όλες τις πιθανές απορρίψεις του ατόμου του από τους άλλους, δεν μισεί, γιατί γνωρίζει πως το μίσος “θρέφει” αρρώστιες και  “απομακρύνει”  από την αγάπη, την αγάπη  που μας “θρέφει” με υγεία.

Η εικλικρία του κάθε καλλιτέχνη προς τον εαυτό του μετριέται σε μεγάλο βαθμό από το κατά πόσο είναι διατεθειμένος να αλλάξει εκείνες τις συνήθειες του που τον εμποδίζουν να είναι πράγματι τίμιος και ειλικρινής. Καθένας έχει το δικαίωμα του λάθους καθώς η κάθε μέρα είναι μια νέα “δοκιμή”  ζωής. Δοκιμές και λάθη, συνυπάρχουν. Καθένας έχει το δικαίωμα να “περάσει”  από “αρνητικές” πράξεις και συναισθήματα. Φτάνει τα αρνητικά , να γίνουν “δάσκαλοι” του. Φτάνει τελικά, να του “δείξουν” τους “δρόμους” του ήθους, της συναδελφικής ηθικής, της ευγένειας, της ανθρωπιάς.

Αυταπάτη και ανειλικρίνεια βιώνει ο καλλιτέχνης, όταν προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του , αλλά και τους άλλους, για κάτι που δεν είναι. Όταν “δυσπιστεί” απέναντι στα “εσωτερικά σήματα” που προσπαθούν να του αποκαλύψουν  την αυθεντική του καλλιτεχνική ταυτότητα και να του πουν ποιος είναι πραγματικά σαν άνθρωπος.

Ειλικρίνεια που οδηγεί σε εσωτερική γαλήνη και ηρεμία σημαίνει να “απαλλαγείς από την ανάγκη να εκτιμάς την αξία σου με εξωτερικά κριτήρια”. Ειλικρεία θα πει να καταφέρεις να βλέπεις τον εαυτό σου όσο γίνεται με περισσότερη αντικειμενικότητα. Να αναπτύσσεις την ικανότητα να ζεις  όπως εσύ επιλέγεις “σήμερα”, παρά να συνεχίσεις να “είσαι αυτό που ήσουν πάντα” ή ναζεις και να είσαι έτσι όπως θέλουν οι”άλλοι” . Ο καλλιτέχνης που δεν εξελίσσει την προσωπικότητα του  μέσα το χρόνο, είναι δύσκολο να εξελίξει μονομερώς το καλλιτεχνικό του έργο.

Όπως λέει ο Ντύερ: Πετυχαίνοντας την “εναρμόνιση” των εξωτερικών και των εσωτερικών σημάτων, καταφέρνεις να έχεις μια “καλή” -“καθαρή” συνείδηση, να έχεις προσωπική ακεραιότητα. Μπορείς να δημιουργήσεις τη δική σου ολοκλήρωση… γιατί μόνο εσύ μπορείς να “διευθύνεις” τη δική σου “εσωτερική συμφωνία”.

Η “διεύθυνση” της “εσωτερικής συμφωνίας” είναι ότι καλύτερο μπορεί να έχει διευθύνει – στην κυριολεξία- ένας καλλιτέχνης μουσικός!