‘Ακου δάσκαλε…δώσε αγάπη στα παιδιά και ξέχνα τους βαθμούς!
ΑΚΟΥ ΔΑΣΚΑΛΕ… ΔΩΣΕ ΑΓΑΠΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΞΕΧΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ!
Δώσε όση αγάπη
έχεις στην καρδιά,
σ’ όλα τα παιδιά,
σ’ όλα τα παδιά!
Πέτα το “ραβδί” σου
πέτα το μακριά.
Μόνο την αγάπη
θέλουν τα παιδιά !
Ξέχνα τις συγκρίσεις
ξέχνα τους βαθμούς,
τα παιδιά μην “κλείνεις”
μες τους αριθμούς.
Κι όσο για τα λάθη,
“δρόμοι” μοιάζουνε
που μας “παν” στη γνώση,
μας αλλάζουνε!
Η ανάγκη για αγάπη και στοργή είναι ζωτικής σημασίας για τα παιδιά. Αν κάποιος δεν αγαπά τα παιδιά, ας μη γίνει δάσκαλος. Αν είναι ήδη δάσκαλος και δεν περνά καλά με τα παιδιά και συνάμα δεν έχει να τους δώσει αγάπη, η δυστυχία “αγγίζει” κι εκείνον και τους μαθητές του.
Η αγάπη και η στοργή του δασκάλου προς το παιδί, είναι όπως η τροφή και το νερό. Όπως κάποιος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς φαγητό και νερό, έτσι και τα παιδιά. Χωρίς αγάπη και στοργή, “μαραζώνουν” ή “σκληραίνουν” μισώντας τη ζωή και τους γύρω τους.
Με την αγάπη του δασκάλου, τα παιδιά αναπτύσσουν μια ισχυρή αίσθηση αυταξίας. Είναι θεμελιακή ανάγκη για τα παιδιά, όσο και το οξυγόνο που αναφέραμε, να πάρουν και να δώσουν αγάπη. Παιδιά που μεγαλώνουν με αγάπη, νιώθουν μεγάλη επιθυμία να δραστηριοποιηθούν για το καλό των άλλων, αλλά και για το καλό του εαυτού τους.
Για να δούμε τώρα τι γίνεται με τον αυταρχικό σάσκαλο. Πράγματι, ο αυταρχικός δάσκαλος θα έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά να αλλάξει αυτή τη συμπεριφορά του και να “πετάξει μακριά” , το φανταστικό “ραβδί” του. Ο δημοκρατικός δάσκαλος είναι αυτός που αξίζει τρα παιδιά. Δηλαδή ο στοργικός και συνάμα αυστηρός δάσκαλος! “Εκείνος που παρακινεί τους μαθητές να μαθαίνουν ότι πρέπει να μάθουν. Εκείνος που τους επιτρέπει να συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων”. Η πειθαρχία συμβάλλει στην επιτυχία των εκπαιδευτικών διαδικασιών. Η μάθηση ελαχιστοποιείται, κάθε φορά που απουσιάζει ένα “λογικό” ποσοστό πειθαρχίας -αλλιώς όταν απουσιάζει το όριο- μέσα από την τάξη. Επιπρόσθετα, διαταράσσεται η ψυχική ισορροπία τόσο του δασκάλου, όσο και του μαθητή.
Η αθόρυβη δράση φέρνει πάντα καλύτερα αποτελέσματα απ’ ότι τα λόγια. Τα παιδιά λοιπόν χρειάζονται ένα δάσκαλο φιλικό, ενθουσιώδη , γενναιόψυχο, αλλά και αποφασιστικό. Ένα δάσκαλο που να φέρεται σε όλους τους μαθητές με τον ίδιο σεβασμό. Που να ακούει προσεκτικά τη γνώμη τους και να παίρνει υπόψη τα συναισθήματα τους. Που να εφαρμόζει γενικά , δημοκρατικούς τρόπους προσέγγισης αντί για ανταγωνιστικούς, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για συνεργασία και ευχάριστη μαθησιακή ατμόσφαιρα.
Και να, με ερέθισμα την τρίτη στροφή του ποιήματος που παραθέσαμε στην αρχή, οι συγκρίσεις στο προσκήνιο. Ο δημιουργικός δάσκαλος”δεν παίζει το παιχνίδι” της σύγκρισης και του ανταγωνισμού. Έτσι και το δημιουργικό παιδί. Αν και του αρέσει ο συναγωνισμός, προτιμά να “δουλεύει” για τη δική του πρόοδο, “αντί να είναι υποχρεωμένο να ξεπερνά τους άλλους”. Εύκολα διχάζονται τα παιδιά μέσα σ’ εκείνες τις σχολικές τάξεις όπου προωθούνται ο ανταγωνισμός, οι διακρίσεις, τα βραβεία.
Όπως γράφει ο Ντράικωρς, “ο ανταγωνισμός είναι μια φτωχή δικαιολογία γι’ αυτούς που δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε μια ζωή ισότητας”. Υποστηρίζει ακόμα πως είναι λανθασμένη η επιθυμία αρκετά μεγάλου αριθμού γονιών, για τέτοια προετοιμασία των παιδιών τους ώστε να τα βγάλον πέρα στον ανταγωνιστικό κόσμο των επαγγελματικών σχέσεων του “νέου ανθρώπου”. Θεωρεί ότι ένα παιδί που μαθαίνει να κρατιέται μακριά από τον διχαστικό ανταγωνισμό και τις “άκαρπες” συγκρίσεις , “θα επιβιώσει καλύτερα στη σύγχρονη μεταβατική κοινωνία, γιατί δεν θα έχει τόση έγνοια για το τι κάνουν οι άλλοι, όσο για το τι κάνει το ίδιο”.
Στην τελευταία στροφή διαβάζουμε για τη σπουδαία βοήθεια που παίρνουμε από τα λάθη. Μήπως θα έπρεπε να βαθμολογούμε μόνο τις σωστές απαντήσεις αντί να “αναδεικνύουμε” τα λάθη; Μήπως καλύτερα ακόμα, να χρησιμοποιούμε τα λάθη σαν ένα “θετικό κίνητρο μάθησης και όχι ως μια υποτιμητική αξιολόγηση του μαθητή”, ως ένα “δείγμα” αποτυχίας του;
Κλείνουμε μ’ ένα όμορφο κείμενο του Ντύερ: “Μαθαίνουμε από τις αποτυχίες μας! Οι επιτυχίες μας, αντίθετα, δεν μας κινητοποιούν!”
