Ποιήματα… στα σχολεία και τις οικογένειες της καρδιάς!
Στο σημείο αυτό θα παραθέσουμε μια σειρά από ποιήματα και έμμετρες ιστορίες, κατάλληλες για να δουλέψουμε με στόχο, την καλλιέργεια της Συναισθηματικής και της Κοινωνικής Νοημοσύνης των παιδιών. Βέβαια πρώτα θα πρέπει να έχουμε προσσεγίσει εμείς με κάποια επιτυχία τα θέματα αυτά , να τα έχουμε ενστερνιστεί και να έχουμε “εργαστεί” με τον εαυτό μας, για να περιμένουμε πως θα πετύχουμε αποτελέσματα με τα παιδιά. Γιατί τα πράγματα είναι απλά. Για παράδειγμα. Αν κάποιος από μας έχει μειωμένες ικανότητες ενσυναίσθησης, πως θα καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση των παιδιών;
1. Ο κήπος των συναισθημάτων
Κήπος των συναισθημάτων
καθενός μας η καρδιά!
“Λουλουδάκια” εκεί “φυτρώνουν”
που’ χουν πλούσια μυρωδιά!
Η χαρά εκεί “ανθίζει”
και της λύπης ο λυγμός.
Η αγάπη, η φιλία
και ο φόβος κι ο θυμός!
Όλα μέσα στην καρδιά μας,
ζουν, τα συναισθήματα μας.
Μα είναι πάντα πιο καλό,
Να περνάν κι απ’ το μυαλό!
2. Το “αεροπλανάκι” της αυτοεκτίμησης
Μοιάζει η καρδιά “αεροπλανάκι”
που όλο ανεβαίνει πιο ψηλά,
όταν καλά τα καταφέρνω
κι όταν αισθάνομαι καλά.
Απ’ τη χαρά πετώ πιο πάνω
σε ευτυχίας “ουρανούς”,
όταν οι άλλοι μ’ αγαπάνε,
φίλους σαν έχω αληθινούς.
Κι όσο κι εγώ τον εαυτό μου
μαθαίνω ν’ αγαπώ καλά,
τόσο το “αεροπλανάκι
θα με πηγαίνει πιο ψηλά.
Μοιάζει η καρδιά “αεροπλανάκι’
Πάμε και πάλι απ’ την αρχή!
Μα ξέρω ότι και τα ύψη,
θέλουν μεγάλη προσοχή!
3. Πες στην καλή τη σκέψη…
Αν έχεις στενοχώρια,
η λύπη αν σε “τυλίγει”,
αν είσαι θυμωμένος,
ο φόβος αν σε “πνίγει”,
πες στην καλή τη σκέψη
κοντά σου να “πετάξει”
και ότι σε παιδεύει,
να ‘ρθει και να τ’ αλλάξει.
Αν σκέφτεσαι ευτυχία,
χαρά και καλοσύνη,
τα ίδια η καρδιά σου
μηνύματα θα δείνει.
Αν σκέφτεσαι αγάπη,
φιλία και ειρήνη,
θα δεις πως η ζωή σου
έτσι κι αυτή θα γίνει!
4. Οι άνθρωποι είμαστε άγγελοι!
Οι άνθρωποι είμαστε άγγελοι
μα όμως δεν πετούμε!
Έχουμε μόνο ένα φτερό
γι’ αυτό και δε μπορούμε!
Μα όταν αγκαλιάζουμε
ο ένας μας τον άλλο,
ψηλά μας πάει η αγκαλιά
φτερό μας δίνει κι άλλο!
5. Ήταν ένα δελφινάκι…
Μες τ’ απέραντο γαλάζιο
ήταν ένα δελφινάκι
που καθώς ψηλά πηδούσε,
σιγογλυκοτραγουδούσε:
“Αν στη θέση τ’ άλλου μπαίνεις,
τη φιλία σου αν δίνεις,
απ’ αγάπη κι από φίλους
στη ζωή δε θα ξεμείνεις.
Αν για όλους έχεις πάντα
λίγα λόγια καλοσύνης,
θα σου δίνουνε κι οι άλλοι
από κείνα που τους δίνεις.
Είναι όμως κάτι ακόμα
που πιο πέρα θα σε πάει.
Να μην κάνεις σ’ άλλους ό,τι
Αν στο κάνουν , σε πονάει!”
6. Ο θυμός του Πετρή
Ο Πετρής όταν θυμώνει
σαν “ηφαίστειο” ξεσπάει
κι άλλοτε σαν το μπαλόνι
από το θυμό του “σκάει”.
Μα ανάσες όταν παίρνει
κι ως το δέκα όταν μετράει,
ηρεμεί και ο θυμός του
πέρα σαν πουλί πετάει!
Θα ξεκουραστεί και θα’ ρθει
ο θυμός να δεις και πάλι…
Όμως ο Πετράκης τότε
ένα όριο θα του βάλει!
7. Η αγάπη
Η αγάπη “λουλουδάκι”
μες τον “κήπο” της καρδιάς σου,
δίπλα στ’ άλλα “λουλουδάκια”
που’ ν τα συναισθήματα σου.
Όλους κι όλα η αγάπη,
τα “χωράει κι ας διαφέρουν.
Τη χαρά φέρνει η αγάπη
κι όσοι αγαπούν το ξέρουν.
Ευτυχία η αγάπη…
η αγάπη μας ενώνει
και κοντά της η φιλία
πάντα εύκολα “φτυρώνει”.
8.Ο φόβος της Ρηνούλας
Η Ρηνούλα μας φοβάται…
κι απ΄το φόβο να ξεφύγει
προσπαθεί, πολύ το θέλει
μα το άγχος της την “πνίγει”.
Τότε σ’ άνθρωπο δικό της
για το φόβο της μιλάει,
την καρδιά της ξαλφρώνει,
παίρνει δύναμη, “πετάει”.
Φεύγει εκείνος της ο φόβος
μα το ξέρει η καρδιά της,
είναι και ο φόβος ένα
απ’ τα συναισθήματα της.
9. Το τραγούδι της χαράς
Η χαρά όπου “χορεύει”
πάντα ο κύκλος μεγαλώνει
αφού ο καθένας γύρω
στη χαρά τα χέρια απλώνει.
Η χαρά φέρνει παιχνίδι
ευτυχία μας χαρίζει
και χαμόγελα στα χείλη
σαν ζωγράφος ζωγραφίζει.
Βαλ’ την στο προσκέφαλο σου
τη χαρά, να σε ξυπνάει
και θα δεις την κάθε μέρα
πιο ωραία να περνάει!
10. Η λύπη
Η λύπη σ’ αρρωσταίνει
η λύπη σε φοβίζει.
Μα μέσα από τη λύπη
κάτι καινούργιο αρχίζει!
Η λύπη σε θυμώνει
και τη χαρά σου παίρνει.
Μα τους καλόυς σου φίλους
κοντά η λύπη φέρνει.
Αδιάφορο σε κάνει
κάποιες φορές σ’ αλλάζει
Μα στ’ αλλουνού τη θέση
συχνά αυτή σε βάζει.
“Λουλούδι” είναι η λύπη
στον “κήπο” της καρδιάς σου
κοντά στ’άλλα “λουλούδια”,
τα συναισθήματα σου.
11. Το Σκιάχτρο
Ο Δόκανος ο τρομερός
το Σκιάχτρο του διατάζει
κάθε που βλέπει τα πουλιά
άγρια να φωνάζει.
Παράφωνα να τραγουδά
λεπτά- χοντρά όπως να’ ναι
φτάνει να φεύγουν τα πουλιά
με τρόμο να πετάνε.
“Τραλαλα τραλαλα
το Σκιάχτρο είμ’ εγώ,
τραλαλα τραλαλα
να φύγετε από δω!”
Μια-δυο φορές τις διαταγές
το Σκιάχτρο ακολουθάει
μα ειν’ καλό κι ευγενικό
και τα πουλιά αγαπάει.
Παράφωνα να τραγουδά
το Σκιάχτρο δεν τ’ αντέχει
φίλους πολλούς, φίλους καλούς
τώρα κοντά του έχει.
“Τραλαλα τραλαλα
το Σκιάχτρο ειμ’ εγώ
τραλαλα τραλαλα
μη φύγετε από δω!”
12. ΝΑΙ στη ΦΙΛΙΑ
Εν, δύο,τρία
ΝΑι στη ΦΙΛΙΑ.
Εν, δύο, τρία
ΌΧΙ στη ΒΙΑ.
Δεν έχει ΙΣΩΣ
ΌΧΙ στο ΜΙΣΟΣ!
Λουλούδια στρώσε
κι ΑΓΑΠΗ δώσε.
ΝΙΩΣΕ σε τον τώρα
το διπλανό σου
για το καλό του
για το καλό σου.
ΌΧΙ στο φόβο
από τη ΒΙΑ.
ΈΞΩ η ΒΙΑ
απ’ τα σχολεία.
ΈΞΩ η ΒΙΑ
απ΄τη ζώή μας.
ΜΕΣΑ η ΦΙΛΙΑ
ας γίνει ευχή μας.
Και στης ψυχής μας
πάνω το “θρόνο”,
ας ζήσει η ΑΓΑΠΗ
για πάντα μόνο.
13. Τι να θέλουν τα παιδιά;
Τι να θέλουν τα παιδιά
για να νιώθουν ευτυχία;
Φαγητό, ρούχα, νερό
και φροντίδα για υγεία.
Θέλουν σπίτι και αγάπη
και παιχνίδια και σχολεία.
Τι να θέλουν τα παιδιά
για να νιώθουν ευτυχία;
Οικογένεια, δασκάλους
που να δείχνουν καλοσύνη
και βιβλία που ν’ αξίζουν
κι όλα θέλουν την ειρήνη.
Να τι θέλουν τα παιδιά
για να νιώθουν ευτυχία!
14. Το “παιχνίδι” της συζήτησης
Άλλο να λες τη γνώμη σου
με τρόπο λογικό,
κι άλλο να βρίσκεις καθετί
στραβό κι αρνητικό.
Όταν θα κάνεις κριτική
να’ χεις και να προτείνεις…
γιατί δεν ειν’ ωφέλιμο
γκρινιάζοντας να κρίνεις.
Καλό να θέλεις να σ’ ακούν
μ’ άκου και συ σωστά.
“Πίσω απ’ τις πλάτες” μη μιλάς,
λέγε τα όλα “μπροστά”.
Όταν θα κάνεις κριτική
να’ χεις και να προτείνεις…
γιατί δεν είναι δίκαιο
γκρινιάζοντας να κρίνεις.
15. Αν σκέφτεσαι με δυο μυαλά!
Το δέντρο των συναισθημάτων
έχει τις ρίζες στην καρδιά.
Άλλη η εξυπνάδα του μυαλού μας
και άλλη της καρδιάς παιδιά.
Καλά αν πηγαίνεις με τους άλλους
και με τον εαυτό καλά,
θα πει πως είσαι από κείνους
που σκέφτονται με δυο μυαλά!
Γνωστο το “σπίτι” του μυαλού μας,
μες την καρδιά το άλλο “ζει”…
κι ευτυχία πιο μεγάλη
όταν “δουλεύουνε” μαζί!
Έ Μ Μ Ε Τ Ρ Ε Σ Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Ε Σ
1. Άσπρος, μαύρος, γκρίζος, γάτος
Άσπρος, μαύρος, γκρίζος, γάτος
χαμογελαστός, κεφάτος,
με πορτοκαλί κοιλίτσα
και με μια καφέ ομπρελίτσα!
Ω! για δείτε τι ωραίος!
Είναι λένε και γενναίος
γιατί σώζει ποντικάκια
απ’ τα πιο κακά δοντάκια.
Άσπρος, μαύρος, γκρίζος γάτος
χαμογελαστός , κεφάτος,
με πορτοκαλί κοιλίτσα
και με μια καφέ ομπρελίτσα!
“Νιάου!” του λεν οι άλλοι γάτοι…
“Ένας άγριος γάτος γίνε!”
μα εκείνος καμαρώνει
που ο εαυτός του είναι!
Άσπρος, μαύρος,γκρίζος γάτος
χαμογελαστός .κεφάτος,
με πορτοκαλί κοιλίτσα
και με μια καφέ ομπρελίτσα!
“Νιάου!” του λεν οι γάτοι “Νιάου!”
“Σαν και μας κι εσύ πια γίνε!”
μα εκείνος καμαρώνει
που ο εαυτός του είναι!
Η παραπάνω έμμετρη ιστορία μπορεί να μας οδηγήσει να σκεφτούμε το θέμα της πίεσης συνομηλίκων. Μια κατάσταση που με τον τρόπο της εμφανίζεται ακόμα και από τη νηπιακή ηλικία. Εδώ ο πολύχρωμος γάτος, θέλει να είναι ο εαυτός του. Ένας καλός εαυτός που ξενίζει τους άλλους γάτους γι’ αυτό και θέλουν να τον “επαναφέρουν” στην αγριάδα της δικής τους κοινωνίας. Μα δεν θα το καταφέρουν… κι “εκείνος καμαρώνει που ο εαυτός του είναι!”.
2. Είμαστε τα “Γιούπι Γεια…”
Είμαστε τα “Γιούπι Γεια”
ρίχνουμε μες την καρδιά
σταγονίτσες καλοσύνη
όμορφη η ζωή να γίνει.
Ρίχνουμε και τη φιλία
φίλτρο μαγικό, να φέρει
πιο κοντά την ευτυχία
και του αλλουνού το χέρι.
Γιούπι για για γιούπι για
είμαστε τα “ΓΙούπι Γεια”
και σας γλυκοχαιρετάμε
μ’ ένα γιούπι γιούπι γεια.
Πες το “σ’ αγαπώ πολύ”
πρώτος την ανατολή
για να δεις και να’ χεις ήλιο
στης ζωής σου το “βασίλειο”.
Γιούπι για για γιούπι για
δίνουμε τη γιατριά
σ’ όποιον πιεί απ’ το λαγήνι
που’ χει μέσα την ειρήνη!
Φερνουμε από τον ήλιο
όλα εμείς τα “Γιούπι Γεια”
την πιο φωτεινή αχτίδα
που την είπανε ελπίδα!
Είμαστε τα “Γιούπι Γεια”
έχουμε και μια σκιά
που όλο μας ακολουθεί
κι όλα θα τα μιμηθεί.
Είναι μια σκιά καλή
που όλους αγαπέι πολύ!
Αν πονάς, εκεί κοντά της,
έλα, κάτω απ΄τα “φτερά” της.
Σ’ όποιον τη γαλήνη ψάχνει,
ζάχαρη γαλήνη άχνη
ρίχνουμε μες την καρδιά,
όλα εμείς τα “Γιούπι Γεια!”
Είμαστε τα “Γιούπι Γεια”
το καθένας μας και φάρος
που φωτίζει κάθε “δρόμο”
για να’ ρθει κοντά το θάρρος.
Γιούπι για για γιούπι για
είμαστε τα “Γιούπι Γεια”
τη χαρά που μαε ενώνει
κάναμε ένα μπαλόνι,
για να παίξουμε μαζί
μ’ όλα τα παιδιά στη γη
κι η χαρά να “αγκαλιάσει”
όλους μας σ’ αυτή την πλάση.
Γιούπι για για γιούπι για
μπες στου άλλου την καρδιά
την αγάπη για να “στάξεις”
και θα δεις πως θα “πετάξεις!”
Είμαστε τα “Γιούπι Γεια”
φεύγουμε, έχετε γεια!
Σας αφήνουμε πια τώρα,
πάμε στη δική μας χώρα!
Τα “Γιούπι Γεια” είναι φανταστικά πλασματάκια που νοιάζονται για τους ανθρώπους και θέλουν να τους δείξουν τους ¨δρόμους” προς την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση, τη φιλία, την ειρήνη, την ελπίδα, τη συμπαράσταση, το θάρρος, τη χαρά, την ευτυχία.
3. Ο ποντικός που ήρθε από κάπου αλλού!
Τον είπαν βρωμοποντικό
γιατί ήρθε από κάπου αλλου
κι όλοι τον απορρίψανε
και τα φαγιά τους κρύψανε.
Πρώτος τος είδε ο κόκορας
που ξύπνησε πρωί- πρωί.
“Εδώ κικικιρικικο
ποιος έφερε τον ποντικό;”
Μετά τον είδε ο γάιδαρος
και γκάριξε όλο θυμό:
“Ο ξένος τι ζητάει εδώ;
δεν θέλω ούτε να τον δω!”
Κι ένα φιδάκι που’ σερνε
το σώμα του μες τα φυτά
λέει στο δόλιο παοντικό:
“Μοιάζεις μ’ απαίσιο ξωτικό!”
Η καρακάξα από ψηλά
κοιτάει και λέει: “κρα κρα κρα!
Τι μαστορεύει τελικώς
αυτός ο παλιοποντικός;”
Φτάνει και ένας τρέχοντας.
Είν’ ο λαγός που αργά:
“Ο ποντικός… Ω! συμφορά:
φτιάχνει μια Παιδική Χαρά!”
“Σιγά την Παιδική Χαρά”
ούρλιαξε ο σκύλος, “γαβ γαβ γαβ.
Θα είναι διαφορετική
γι’ αυτό δε θα’ ναι ανθεκτική!”
Μόνο η πάπια τόλμησε
τον ποντικό να πάει να βρει
να τον γνωρίσει πιο καλά
αντί με φήμες να μιλά.
Δεν ήταν βρωμοποντικός
ήτανε ένας ποντικός!
Κι η πάπια που τον ένιωσε
ευθύς δυο κόσμους ένωσε!
Μήνυμα στέλνει ο ποντικός
μες απ΄της πάπιας τη φωνή,
στα άλλα ζώα, φιλικά,
που βλέπαν διαφορετικά:
“Έγω ο βρωμοποντικός
αφήνω ενθύμιο στα παιδιά
αυτή την Παιδική Χαρά
μ’ αγάπη και πολύ χαρά!”
Και πήρε το δισάκι του
με πόνο έφυγε από κει.
Γελούνε, παίζουν τα παιδιά
χτυπάει της πάπιας η καρδιά!
Θυμάται τον εργατικό
κείνο τον “βρωμοποντικό”
που όλοι τον απορρίψανε
και τα φαγιά τους κρύψανε!
Λέει: “Αν τον είχαν δει παιδιά
θα τον αγκάλιαζαν γιατί,
έχουμε “μάτια” στην καρδιά
όπου κι αν ζούνε τα παιδιά!”
“Αν είχα λίγο υπομονή
και γνώριζα τον ποντικό,
θα ήμουνα πιο σοβαρός”.
Εγκάριξε ο γάιδαρος!
Και να που όλοι κατάλαβαν
προλάβανε τον ποντικό,
συγνώμη του ζητήσανε
και μονιασμένα ζήσανε.
ή ίσως μετανάστης.
Πολλοί τον είπαν “βρωμοποντικό” μόνο και μόνο επειδή ήρθε από κάπου αλλού. αυτός ήταν απλώς ένας ποντικός πρόσφυγας. Η πάπια όμως αποφάσισε να τον συναντήσει… δεν τις αρκούσαν οι γνώμες των άλλων που ίσως ήταν και απλώς φήμες. Ήθελε να έχει τη δική της, την προσωπική “εικόνα” για τον νεοφερμένο ποντικό.
Μέσα σ’ αυτή την έμμετρη ιστορία συναντούμε το ρατσισμό, αλλά και της αξία που έχει για τη ζωή, η αναγνώριση και η αποδοχή της διαφορετικότητας. Ας μη ξεχνάμε πως, οι θετικές στάσεις απέναντι στους άλλους “καρποφορούν” και “ανθίζουν” καθώς αναπτύσσονται οι ικανότητες της Συναισθηματικής Νοημοσύνης.
4. Το λουλούδι που φοβόταν τα λάθη του
Μια φορά κι έναν καιρό , μέσα τον ανθισμένο κάμπο ήταν ένα λουλούδι που ήθελε να τα κάνει όλα σωστά. Σε κάθε του λάθος μελαγχολούσε, στενοχωριόταν, φοβόταν. “Να ο τελειομανής” , “να ο τελεικράτης” του’ λεγαν τ’άλλα λουλούδια και γελούσαν! ‘Ωσπου μια μέρα φύτρωσε δίπλα του ένα άλλο λουλούδι. Ένα λουλούδι ποιητής, ένα λουλούδι σοφό. Εκείνο, είδε το φοβισμένο λουλούδι και του είπε τραγουδώντας:
Μες το παιχνίδι της ζωής
υπάρχουν και τα λάθη
κι όποιος τα εμπιστεύεται
κάτι απ’ αυτά θα μάθει.
Κάποια λουλούδια νιώθουνε
συχνά μελαγχολία
κι είναι γιατί το τέλειο
ψάχνουνε με μανία.
Και να το άγχος που ‘ρχεται
και φόβους χίλιους φέρνει
την ώρα που ο “ήρεμος”
καλά τα καταφέρνει.
Μες το παιχνίδι της ζωής
υπάρχουν και τα λάθη
κι όποιος τα εμπιστεύεται
κάτι απ’ αυτά θα μάθει.
Κατάλαβες τώρα μικρό σκεφτικό λουλούδι;
Για τον “τελειοκράτη” οι Γ. και Μ. Μπήτσερ, γράφουν: “…διεπνέεται από έντονο φόβο, δεν τολμά να αυτοσχεδιάσει, να επινοήσει, να ανακαλύψει, να “πιάσει τη μελωδία με το αυτί”, να ζήσει αυθόρμητα με κάποιον τρόπο.
Όλοι θα’ πρεπε γνωρίζουμε την αξία του λάθους. Ιδίως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί. Γιατί τα λάθη είναι συχνά “οδηγοί” μας προς τη γνώση. Αυτοί που δείχνουν θάρρος απέναντι στο λάθος, συνηθώς πορεύονται στη ζωή με λιγότερο άγχος και περισσότερη δημιουργικότητα.
5. Τα γαργαλητά στη “Σκυθρωπία”
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Στη “Σκυθρωπία” πάντα
όλα ήταν σοβαρά.
Δεν ζούσε εκεί το γέλιο,
δεν ζούσε η χαρά.
Μια μέρα όμως μπήκε
αθόρυβα, κλεφτά,
στρατός στη “Σκυθρωπία”
από “Γαργαλητά!”
Ποιός σώζει την πατρίδα
απ’ τα “Γαργαλητα”
τα μικροπλασματάκια
τα χοροπηδηχτά;
ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ
Εγώ ο κυβερνήτης
των “Σκυθρωπών Πολύ”
θα σώσω την πατρίδα
με μια μου εντολή.
Εμπρός, εμπρός στα όπλα
και δίχως χωρατά
να διώξουμε μακριά μας
πια, τα “Γαργαλητά”.
Τα σύνορα φυλάτε
φυλάτε θαρρετά,
κανένα μην περάσει
απ’ τα “Γαργαλητά!”
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Και να η μάχη αρχίζει
με τα “Γαργαλητά”.
στον πόλεμο ετούτο
όλα είναι δυνατά.
“ΓΑΡΓΑΛΗΤΑ”
Όπλα δεν κρατάμε
πίσω δεν κοιτάμε
δάχτυλα κουνάμε
και σας γαργαλάμε!
χα χα χα κερδίζει
όποιος σαν αγγίζει
τον απέναντι του
κείνος χαχανίζει.
ΛΑΟΣ (ΣΚΥΘΡΩΠΟΙ ΠΟΛΥ)
Πόλεμος δεν είναι
χα χα χα χα χάνει
τέτοιο παιχνιδάκι
όποιος δεν το κάνει.
Χα χα χα χα χάνει
όποιος θα αργήσει
τον απέναντι του
να τον γαργαλήσει.
ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ
Τέτοια ωραία μάχη
ποιος τη φανταζόταν;
Θα βγάλω τη στολή
του σκυθρωπού πολύ.
ΛΑΟΣ (ΣΚΥΘΡΩΠΟΙ ΠΟΛΥ)
Λαός εμείς που θέλει
το γέλιο σαν το μέλι!
“Γαργαλητά ” που πάτε;
Μη φεύγετε ελάτε
για μία μάχη ακόμα
για ‘να γαργαλητό,
για ένα παιχνιδάκι
για ένα χωρατό.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Εκείνα όμως φύγαν
από τη “Σκυθρωπία”
αφού σε όλους μάθαν
του γέλιου την αξία!
Τη “Σκυθρωπία” τώρα
των “Σκυθρωπών πολύ”
τη λένε “Ευτυχία”
και φήμη έχει καλή!
Για τους “Ευτυχισμένους”
θα έχεις ακουστά,
Μιλάνε τραγουδώντας
και χαμογελαστά!
Χορούς στην “Ευτυχία”
χορεύουν και μετά,
θυμούνται όσα ζήσαν
με τα “Γαργαλητά!”
Τα “Γαργαλητά” “κατακτούν” τη χώρα των “Σκυθρωπών Πολύ”, τη “Σκυθρωπία”. Άλλο που δεν ήθελαν ο λαός και ο κυβερνήτης της, να παραδοθούν στην ευτυχία του γέλιου, του χιούμορ, της χαράς. Να παραδοθούν στα “Γαργαλητά” που αντιπροσωπεύουν τα θετικά συναισθήματα , που όλους τους “γιατρεύουν” .
Μα τα “Γαργαλητά” αφήνουν τώρα τους “Σοβαρούς Πολύ” αφού τους “μπόλιασαν” με τη θετικότητα τους. Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος άλλος λαός που ζει στη θλίψη, την καταπίεση, ή την μεγάλη σοβαρότητα, να τα περιμένει!
6. Οι αγριόχηνες και η παιχνιδιάρα μάγισσα
Καθώς οι αγριόχηνες
φεύγαν, γι’ αλλού πετούσν,
σχημάτιζαν μεγάλο V…
και τα παιδιά κοιτούσαν.
Εκείνο που ούτε ένα παιδί
να δει δεν το μπορούσε,
ήτανε μία μάγισσα
που ανάμεσα πετούσε!
Σ’ ένα μπαλόνι κάθονταν !
Καλά ισορροπούσε!
Αόρατη, μα όλα αυτή,
τ’ άκουγε τα κοιτούσε.
…………………………………………
“Παρέα τώρα τα φτερά
όλο ρυθμό ας χτυπάμε.
Έτσι όσες είμαστε μπροστά
τις πίσω βοηθάμε”.
“Κι ΄εμείς που δυναμώνουμε
καθώς ακολουθούμε,
σαν κουραστείτε θα’ ρθουμε
στη θέση σας μα μπούμε”.
“Κρατάτε το σχηματισμό
στη λίμνη, στην πεδιάδα.
Πιο σίγουρα , πιο γρήγορα
πετάμε σαν ομάδα”.
……………………………………………
“Πο πο με ξεκουφάνανε
οι χήνες… τι να κάνω;
αν το μπαλόνι ζαλιστεί,
θα πέσω από δω πάνω”.
“Μα μόλις το θυμήθηκα.
Αόρατη έχω γίνει!
Γι’ αυτο και σημασία εδώ
καμιά τους δεν μου δίνει”.
“Δυο χήνες , αγριόχηνες
να τώρα, αρχινούνε
να λεν με δυνατή φωνή
οι άλλες να ακούνε!”
……………………………………..
“Αν θ’ αρρωστήσει κάποτε
χήνα, ή αν χτυπήσει,
κοντά κι οι δυο θα τρέξουμε.
Μας το’ μαθε η φύση!”
“Αυτή μαθαίνει σ’ όλες μας
το τι θα πει φιλία,
το τι σημαίνει νοιάζομαι,
το τι συνεργασία”.
“Διαλέγουμε το δρόμο μας
με πίστη στην καρδιά μας
και τότε στον προορισμό
μας πάνε τα φτερά μας!”
“Και όσο για τη μάγισσα
την παιχνιδιάρα εκείνη,
κουράστηκε, απόκαμε
κι εδώ καιρός να μείνει”.
………………………………………….
“Ωχ! , μόνη έμεινα παιδιά!
ποιο δρόμο να τραβήξω:
Ας ξύσω το κεφάλι μου
και λίγο ας ξεροβήξω”.
“Αν πάω στην Ανατολή
θα μου θυμώσει η Δύση.
Κι αν πάω όλο νότια
νεύρα ο Βορριάς θ’ αρχίσει”.
“Κουράστηκα. Γι αυτό εδώ
θα μείνω λίγους μήνες.
Θα περιμένω παίζοντας
να ξαναρθούν οι χήνες!”
“Σμήνος από αγριόχηνες
στον ουρανό αν δείτε
κάπου εκεί ανάμεσα
και μένα θα με βρείτε!”
Η φύση έχει “προικήσει'”τις αγριόχηνες με ικανότητες τέτοιες , ώστε να νοιάζονται η μια για την άλλη και να αλληλοενθαρρύνονται κατά τη διάρκεια της πτήσης προς τον κοινό προορισμό.
Από τη φύση τους είναι συνεργατικές και δείχνουν πνεύμα ομαδικότητας. Γι’ αυτό φτάνουν στον προοροσμό-“στόχο” πιο εύκολα και πιο γρήγορα απ’ότι αν η κάθε μια πετούσε χωριστά.
